Αυτό το κείμενο είναι μια συγκινητική εξομολόγηση προσευχής και σιωπής προς την Παναγία, την Κυρά της Τήνου, που στέκεται σαν στοργική μητέρα δίπλα σε κάθε άνθρωπο στις πιο δύσκολες στιγμές του.
Όταν ο πόνος παγώνει την ψυχή
«Πόσες φορές στάθηκα μπροστά στην εικόνα Της,
μπροστά στο καντήλι Της,
χωρίς να έχω τίποτα να πω.
Κενό,
τίποτα,
ολόκληρος μάτια,
ολόκληρος δάκρυα…
Λέξη δεν έβγαινε από τα ξεραμένα χείλη μου,
ούτε από το ταραγμένο μου μυαλό.
Είναι εκείνες οι στιγμές που ο πόνος σε κλειδώνει,
σε παγώνει στον πιο σκληρό χειμώνα της καρδιάς σου.
Σιωπή,
βλέμμα άδειο,
καρδιά παραλυμένη.
Όταν πονάς, δεν μιλάς·
σιωπάς.
Κι όμως, οι κραυγές σου είναι τόσο δυνατές
που δεν ακούγονται.
Έχω δει χείλη να τρέμουν χωρίς να μιλάνε.
Φωνές να σβήνουν χωρίς να πουν λέξη.
Όλος ο άνθρωπος γίνεται μάτια,
όλο το σώμα μια κραυγή,
μια φωνή χωρίς ήχο.
Σιωπή,
σώμα σε στάση προσευχής,
ψυχή σε αναμονή…»
Η προσευχή μέσα στη σιωπή
«Πόσες φορές προσευχήθηκα σε αυτή την απόλυτη σιωπή.
Στα κρύα πατώματα της μοναξιάς,
σε νύχτες που δεν έλεγαν να ξημερώσουν.
Μοναδική παρέα, η εικόνα της Παναγίας.
Μια αγκαλιά,
ένα μητρικό χάδι,
μια ζεστασιά,
κι ένας ήχος να ψιθυρίζει στ’ αυτί:
“Σσσσσς… όλα θα πάνε καλά…”.
Αυτή είναι η Παναγία·
ακούει τις προσευχές των σιωπηλών,
ξέρει τι λες χωρίς να μιλάς,
νιώθει όσα δεν μπορείς να εξηγήσεις
και σε καταλαβαίνει.»
Η μάνα που ακούει τις σιωπές
«Σ’ αυτή τη Μάνα της σιωπής προσευχήθηκα και σήμερα.
Προσευχηθήκαμε όλοι,
ακόμη κι εκείνοι που δεν μπήκαν στην εκκλησία.
Άκουσε τις σιωπές μας,
ένιωσε τα πένθη και τις απώλειές μας.
Τις θλίψεις, τα άγχη,
τους φόβους και τους πανικούς μας,
τις ματαιώσεις και τις απογοητεύσεις μας.
Και να είστε βέβαιοι:
όσο οι άνθρωποι θα σας σταυρώνουν,
ο Θεός θα σας ανασταίνει.
Όσο οι άνθρωποι θα σας πληγώνουν,
ο Χριστός θα είναι δίπλα σας.
Όσο οι άνθρωποι θα ματαιώνουν τα όνειρά σας,
η Παναγία θα γίνεται η πλατυτέρα της καρδιάς σας·
και μέσα στην πλατιά αγκαλιά Της
θα χωράμε όλοι —
προδότες και προδομένοι.»
Της Ισιδώρας Μοναχής
