Σκληρή καθημερινότητα: Η καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών είναι αρκετά σκληρή. Πολλες ιστορίες φτώχειας συχνά ακούγονται.
Η λεγόμενη Έξοδος από τα μνημόνια δεν βοήθησε την κατάσταση. Ακόμα και σήμερα ακούγονται τέτοιες ιστορίες ανά όλη την Ελλάδα. Ιστορίες συμπολιτών μας που δεν μπορούν να προσφέρουν ούτε τα απαραίτητα αγαθά στην οικογενεια τους.
Τη δύσκολη καθημερινότητά της αφηγείται η Ελένη από τη Μεσσηνία. Είναι μέλος μιας τετραμελούς οικογενείας και ηθελε να μοιραστεί τις δυσκολίες της.
«Ονομάζομαι Ελένη, είμαι κάτοικος Μεσσηνίας και μητέρα 2 κοριτσιών που είναι σαν άγγελοι, ηλικίας 9 χρονών και 18 μηνών. Είμαι άνεργη με πρόβλημα υγείας, νεφρασβέστωση ονομάζεται, χωρίς να το έχω ψάξει από πού προέρχεται. Ο λόγος που δεν έχω κάνει εξετάσεις είναι καθαρά ο οικονομικός» ανάφερε η ίδια.
Εξηγεί παρακάτω το λόγο που η ίδια δεν εργάζεται.
«Δεν δουλεύω εδώ και κάποια χρόνια, από τότε που μου παρουσιάστηκε το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζω. Μετά όμως και τη γέννηση της δεύτερής μου κόρης πάσχω και από επιλόχεια κατάθλιψη. Η κατάθλιψη δεν μου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τότε και έχω απευθυνθεί σε γιατρούς, οι οποίοι προτείνουν φαρμακευτική αγωγή. Εγώ όμως δεν θέλω να πάρω χάπια γιατί μεγαλώνω τα παιδιά μου».
«Ο σύντροφός μου και πατέρας των παιδιών μου είναι 37 ετών, άνεργος και εκείνος το τελευταίο 5μηνο. Από τότε μας πήρε η κάτω βόλτα και φτάσαμε να χρωστάμε ΔΕΗ, να χρωστάμε και ενοίκια. Πριν ήμασταν καλά» ειπε.
Η κόρη της Ελένης αντιμετωπιζει προβλήματα υγείας και η ίδια αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά για αυτό.
«Η 9χρονη κόρη μου αντιμετωπίζει προβλήματα με τα ματάκια της και κάθε 6 μήνες πρέπει να τη μεταφέρω στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγλαΐα Κυριακού”. Πλέον όμως σταμάτησε και αυτό λόγω των οικονομικών. δεν μπορώ να μεταφέρω το παιδί μου για να δούμε αν τα ματάκια της βελτιώθηκαν η όχι. Την ακούω συνέχεια που μου παραπονιέται ότι πονάει αλλά τι να της πω τι να της εξηγήσω.
Τα κορίτσια μου σε αυτή την τρυφερή ηλικία νιώθουν έντονα την φτώχεια. Πολλές φορές κοιμούνται νηστικά. Μπορεί να δώσω στη μικρή να πιει ζάχαρη με νερό το βράδυ για να μην νιώθει ότι πεινάει. Η καθημερινότητα που βιώνουμε είναι δύσκολη. Πότε θα μπει κατσαρόλα αν έχει κάνει κάποιο μεροκάματο ο σύντροφός μου και πότε όχι. Στο σπίτι μου πλέον έχει χαθεί η χαρά. Για αυτό έχω φτάσει σε σημείο απόγνωσης βλέποντας τα παιδιά μου σε αυτή την κατάσταση».
Η οικογένεια μπορούσε να τα βγάλει πέρα με την βοήθεια της εκκλησιάς αλλά και άλλων κοινωνικών παροχών. Αυτό όμως άλλαξε και η ίδια εξηγεί το γιατί.
«Εδώ στην περιοχή μου δεν υπάρχει βοήθεια. Απειλούμαστε με άμεση έξωση. Απευθύνθηκα στην πρόνοια για να μας δώσουν κάποια επίδομα για να μπορέσουμε να φύγουμε από την Καλαμάτα και να μεταβούμε στο πατρικό του συντρόφου μου, γιατί δεν έχουμε την δυνατότητα να πληρώνουμε ενοίκιο.
Έδωσα όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά που μου ζήτησαν και μετά από λίγες μέρες ήρθε το χαρτί απόρριψης, λέγοντας ότι το δίνουν σε φωτιά και σε πλημμύρες. Πήρα λοιπόν τηλέφωνο και μίλησα με τον διευθυντή Πρόνοιας και μου είπε ότι δεν γίνεται γιατί δεν έχω πάρει φωτιά η δεν έχω πλημμυρίσει. Εγώ με κραυγή απόγνωσης του είπα αν ζει με 105 ευρώ το μήνα και 280 κάθε δύο μήνες και εκείνος μου απάντησε: “Όχι”. Ο δε Δήμος ήταν μόνο λόγια πριν τις εκλογές λέγοντας ότι θα μπει για δουλειά ο σύντροφός μου αλλά δεν έγινε τίποτα.
Δεν έχω απευθυνθεί ξανά στην Πρόνοια γιατί ξέρω ποια είναι η αντιμετώπισή τους. Ξέρω ότι θα με αποπάρουν γιατί έχω κάνει “φασαρία” για να δείξουν ενδιαφέρον για το πρόβλημά μου. Απλώς δεν υπάρχει ανταπόκριση».
Η Ελένη έχει απευθύνει και άλλες εκκλήσεις για βοήθεια.
«Ήμουν παλιά στο φιλόπτωχο Ταμείο της Εκκλησίας και με βοήθησαν, όταν όμως πήγα ξανά, έλαβα αρνητική απάντηση. Μου είπαν ότι και τράπεζα να είχαν δεν θα έφτανε. Από τότε σταμάτησα, δεν ξαναζήτησα βοήθεια από πρόνοια και εκκλησία. Όπως και πιο παλιά ήμουν και στο κοινωνικό παντοπωλείο αλλά σταμάτησα γιατί δυστυχώς γράφτηκα στο ΤΕΒΑ».
«Εδώ με έφερε η απόγνωση. Και ότι δεν έχουν τα παιδιά μου να φάνε. Το ψυγείο μου είναι άδειο χωρίς να έχει ούτε τα βασικά. Το σπίτι μου είναι ένα νεκροταφείο. Τι άλλο να πω;»