Την καθημερινότητά της με τις τουρκικές εναέριες δυνάμεις περιγράφει η κυρα-Ρηνιώ, η μοναδική κάτοικος στο νησί της Κινάρου.
Μία από τις ελάχιστες Ελληνίδες που τις γνωρίζουν όλοι με το μικρό τους όνομα, η κυρα-Ρηνιώ, η μοναδική κάτοικος της Κινάρου, είναι για το νησί των Δωδεκανήσων, στην κυριολεξία, άγρυπνος φρουρός.
Η μέρα για εκείνη ξεκινά τις πρώτες πρωινές ώρες, κατά τις 3, κι ώσπου να ξημερώσει, συντροφιά τής κρατούν τα νέα από όλον τον κόσμο, ό,τι συμβαίνει έξω από τα τεσσεράμισι στρέμματα της Κινάρου, μέσα από τις τηλεοπτικές εκπομπές.
Έπειτα, μόλις ο ήλιος σηκωθεί ψηλά στην κορυφή των 296 μέτρων του Παπά, είναι ώρα να ανοίξει την πόρτα της και να πάρει τον δρόμο για τα κατσίκια και τα πρόβατα. Αφού ανάψει και τα καντήλια στην εκκλησία του Αϊ-Γιώργη που έχτισε ο προπάππους της το 1878, η κυρα-Ρηνιώ κατηφορίζει για το μεσημεριανό της, που συνήθως περιλαμβάνει κρέας ή ψάρι, στο σπίτι της, που αποτελείται από ένα δωμάτιο, έχει μια σόμπα με γκάζι για θέρμανση και από το παράθυρό του βλέπει το έρημο λιμάνι.
«Κάθε βράδυ πετούν από πάνω μου τα τουρκικά drones», αναφέρει η κυρα-Ρηνιώ.
«Το μεσημέρι κατεβαίνω και κοιμάμαι γιατί είμαι όλη νύχτα ξυπνητή. Και το απόγευμα πάω πάλι στα ζώα. Οι δουλειές δεν σταματούν εδώ καθόλου. Κι έχει φορές που είμαι ζωντανή κι έχει φορές που είμαι ψοφισμένη. Μετά βλέπω τηλεόραση μέχρι που να τελειώσουν όλα τα έργα», λέει, μιλώντας στα «ΝΕΑ» η κυρα-Ρηνιώ – κατά κόσμον Ειρήνη Κατσοτούρχη.
