Δέκα ημέρες μετά την τραγωδία των Τεμπών, ο πόνος είναι ακόμα νωπός για τη μητέρα του 29χρονου μηχανοδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας.
Ολόκληρη η Ελλάδα παρακολουθεί όλες τις τελευταίες εξελίξεις για αυτήν την τραγωδία ενώ και ο πόνος για τους συγγενείς και φίλους των θυμάτων παραμένει δυσβάσταχτος και τα γιατί, αμέτρητα. Ανάμεσά τους και η μητέρα του μηχανοδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας, η οποία μίλησε στην εκπομπή «Το Πρωινό», συγκλονίζοντας με όσα είπε.
Η μητέρα του μηχανοδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας ζητά δικαίωση για το παιδί της που δεν θα ξαναδεί.
Μητέρα μηχανοδηγού: «Κοιμηθήκαμε με παιδί και ξυπνήσαμε χωρίς παιδί»
Τα λόγια της ραγίζουν καρδιές. «Κοιμηθήκαμε με παιδί και ξυπνήσαμε χωρίς παιδί. Τουλάχιστον σε εμάς έμεινε μια ελπίδα. Υπάρχουν και γονείς που έμειναν χωρίς ελπίδα. Θάψανε, άκουσα, δύο. Ή έθαψαν μοναχοπαίδια», είπε.
Και προσέθεσε: «Εγώ τώρα παλεύω, για να κρατήσω αυτό το παιδί όσο μπορώ υγιές, γιατί αισθάνομαι ενοχές, γιατί το φόρτωσα με τέτοιο πόνο για όλη του την υπόλοιπη ζωή. Και κοιτάμε να το κάνουμε όσο πιο ανώδυνο γίνεται».
Για το αν αισθάνεται θυμό για αυτό που συνέβη, η μητέρα του μηχανοδηγού είπε: «Δεν μπορείς να αισθανθείς οργή για κανέναν. Λένε ότι είναι πολύ νωρίς. Μεθαύριο δεν ξέρω, μπορεί να τα σπάσεις όλα. Ίσως είναι και η άμυνα να μην ξεφύγουμε και αρχίσουμε να καταριόμαστε, να ουρλιάζουμε. Να κάνουμε πράγματα που θα κάνουν πολύ κακό και στον περίγυρό μας. Ξέρετε σε κάθε σπίτι πόσοι θρηνούν; Δεν είναι μάνα, πατέρας, αδερφός. Γύρω από αυτά τα παιδιά, υπήρχαν εκατοντάδες φίλοι, που έχουν μεγαλώσει μαζί. Δεν θέλω να με βλέπει να υποφέρω, να κλαίω, να καταριέμαι. Προτιμώ να πεθάνω εγώ, παρά να δώσω επιπλέον πίκρα στους γύρω μου ανθρώπους. Θα κοιτάξουμε να το διαχειριστούμε όσο βουβά μπορούμε».
Ανέφερε, επίσης, ότι μετά την είδηση για τον χαμό του γιου της πήγαν 15 μηχανοδηγοί να τους συλλυπηθούν. «Έβλεπα 15 παιδιά, που δεν ήταν κανένα πάνω από 30 χρονών, που ήταν οι συμμαθητές του. Και είχαν τον τρόμο στα μάτια τους. Κάποιοι κατέβηκαν από εμάς, ο Δημήτρης ανέβηκε και κάποιος θα τον αντικαθιστούσε. Ήταν θέμα τύχης. Ποιος από εμάς θα έλειπε. Ήταν μέσα στον τρόμο τα μάτια τους. Γιατί θα υποχρεωθούν να ξανα-ανέβουν. Θα ξανακοιμηθεί ποτέ γονιός; Θα ξαναχορτάσει φαΐ; Θα ξαναχαρεί; Δεν είχαμε ιδέα. Ιδέα. Θεωρούσαμε ότι ήταν το πιο ασφαλές μέσο. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι είναι ο ρόλος του γονιού…».
