Θρήνος σκορπίστηκε στην εγχώρια showbiz με την είδηση πως ο Γεράσιμος Μιχελής έφυγε από τη ζωή την Τρίτη 15 Ιουλίου.
Ήταν πολύ αγαπητός και στο κοινό, αλλά και στον χώρο γενικότερα και πολλοί από τους συνεργάτες του ένιωσαν την ανάγκη να τον αποχαιρετήσουν δημόσια, μέσα από αναρτήσεις τους στα social media.
Μία από τις αναρτήσεις που συγκλόνισαν είναι εκείνη του Μιχάλη Οικονόμου, ο οποίος αποκάλυψε ποιο ήταν το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε ο ηθοποιός, λύνοντας τις απορίες που είχαν δημιουργηθεί στον κόσμο για την ξαφνική του απώλεια.
«Καλό ταξίδι αδερφέ μου Γεράσιμε, πέτα στο φως!🕊️
Με τον Γεράσιμο Μιχελή δουλέψαμε μαζί στον Ξένο του Καμύ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τσιάμη, και στο θέατρο στο ραδιόφωνο στον Οικοδιδάσκαλο του φεστιβάλ Αθηνών το 2017, ξαναβρεθήκαμε στην εκδήλωση για τη Γαλιλαία στο Μέγαρο το 2019, αλλά -κυρίως – μας άρεσε να αποκαλούμε ο ένας τον άλλο, πνευματικά αδέρφια.
Από τη στιγμή που διαγνώστηκε με τη τρομερή νόσο του κινητικού νευρώνα στράφηκε όμως ακόμα πιο βαθιά στην ποίησή του, ατενίζοντας ήδη με μια ελπιδοφόρα ευχαριστία τον ουρανό», έγραψε χαρακτηριστικά.
Η ALS (πλαγία αμυοτροφική σκλήρυνση ή νόσος του κινητικού νευρώνα) είναι μια νευροεκφυλιστική πάθηση που επηρεάζει τους κινητικούς νευρώνες του Κεντρικού και Περιφερικού Νευρικού Συστήματος, με συνέπεια την προϊούσα μυϊκή ατροφία. Ξεκινάει με ένα μούδιασμα και αδυναμία σε κάποιο άκρο και καταλήγει σε κινητική παράλυση χεριών ή και ποδιών, αδυναμία κατάποσης και αναπνευστική ανεπάρκεια.
Η διάγνωση της νόσου γίνεται από το ιστορικό και την κλινική εξέταση και επιβεβαιώνεται από το ηλεκτρομυογράφημα. Δεν υπάρχει μέχρι τώρα οριστική θεραπεία της νόσου. Για να επιβραδυνθεί η πορεία της χορηγούνται ειδικά φάρμακα και γίνεται εντατική φυσικοθεραπεία.
Η ALS είναι η 3η σε συχνότητα νευροεκφυλιστική διαταραχή, μετά το Alzheimer και το Parkinson. Εμφανίζεται σε συχνότητα 1 στα 100.000 άτομα κάθε χρόνο. Ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος στους άνδρες και στις λευκές φυλές. Η κύρια ηλικία εμφάνισης είναι τα 50 με 75 έτη, ενώ μετά τα 80 έτη ο κίνδυνος μειώνεται δραματικά.
Υπάρχει η σποραδική μορφή που περιλαμβάνει το 95% των περιπτώσεων και η κληρονομική μορφή (5%), όταν ανευρίσκονται πάνω από 1 περιστατικά ALS μέσα σε μια οικογένεια. Μια άλλη ταξινόμηση της ALS είναι:
Επιπλέον, υπάρχουν παραλλαγές της ALS, στις οποίες πλήττεται μόνο μια συγκεκριμένη ανατομική περιοχή. Αυτές είναι:
Τέλος, η ALS ταξινομείται ανάλογα με την ηλικία εμφάνισης :
Τα κύρια συμπτώματα είναι:
Να τονιστεί πως στην πλειοψηφία των ατόμων με ALS η όραση, η ακοή, η όσφρηση, η αφή και η γεύση διατηρούνται.
Τα αρχικά συμπτώματα της νόσου είναι μυϊκή αδυναμία και κράμπες και, πιο σπάνια, δυσκολία στην κατάποση και την ομιλία (στην bulbar onset μορφή). Σταδιακά, το άτομο δεν μπορεί να περπατήσει ή να χρησιμοποιήσει τα χέρια του, αδυνατεί να καταπιεί και να μιλήσει. Τέλος χάνεται η λειτουργία των αναπνευστικών μυών και οδηγείται σε αναπνευστική ανεπάρκεια, που είναι και το τελικό στάδιο της νόσου.
Η εξέλιξη της νόσου είναι πιο αργή σε άτομα κάτω των 40 ετών, ελαφρώς παχύσαρκα και με συμπτώματα που περιορίζονται ή ξεκινάνε από τα άκρα. Αντίθετα, άτομα με bulbar-onset και respiratory-onset ALS έχουν κακή πρόγνωση. Η λειτουργία της κύστης και η εντερική κινητικότητα παραμένει άθικτη στην πλειοψηφία των ασθενών μέχρι τα τελικά στάδια της νόσου.
Στο τελευταίο στάδιο της νόσου, η αδυναμία κατάποσης οδηγεί σε εισροφήσεις και αυξάνει τον κίνδυνο πνευμονίας από εισρόφηση. Το άτομο υποσιτίζεται λόγω δυσφαγίας και αδυναμίας των μυών του οισοφάγου. Τέλος, πλήττονται οι αναπνευστικοί μύες και ο ασθενής οδηγείται στον θάνατο. Οι κυριότερες αιτίες θανάτου στα άτομα με ALS είναι η αναπνευστική ανεπάρκεια και η πνευμονία. Τo προσδόκιμο ζωής τυπικά δεν υπερβαίνει τα 5 έτη.
Δεν υπάρχει ακόμα οριστική θεραπεία για την ALS, μόνο επιβράδυνση της πορείας της νόσου, ανακούφιση των συμπτωμάτων και βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών. Πιο ειδικά, προσφέρεται φαρμακευτική αγωγή, φυσιοθεραπεία και εργοθεραπεία, διατροφική και αναπνευστική υποστήριξη και βοηθητικές συσκευές για ομιλία και κίνηση.
Η ζωή των ατόμων με ALS είναι ιδιαίτερα δύσκολη και ειδικά στα τελικά στάδια της νόσου, είναι απαραίτητη ή συνεχής φροντίδα και στήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον και τους επαγγελματίες υγείας.
Πηγή: neurocenter.gr