Νικ Βουιζίτζ: Πρόκειται για έναν 36χρονο άνδρα, ο οποίος γεννήθηκε στη Μελβούρνη από γονείς μετανάστες, οι οποίοι είχαν έρθει στη Γιουγκοσλαβία. Έχει σύνδρομο τετρα-αμέλια. Αυτό έχει να κάνει με την απουσία των τεσσάρων άκρων του σώματος.
Ο ίδιος αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο του Griffith στο Κουίνσλαντ, με μπάτσελορ στη λογιστική και τον οικονομικό σχεδιασμό. Στο σχολείο δεχόταν εκφοβισμό, ενώ είχε σκεφτεί να βάλει τέλος στη ζωή του, καθώς ένιωθε πως ήταν βάρος στην οικογένειά του. Τελικά, κατάφερε να ξεπεράσει τις συγκεκριμένες δυσκολίες.
Από το 2005 μίλησε σε έξι άτομα, ενώ σήμερα έχει μιλήσει σε περισσότερες από 70 χώρες και 800.000 άτομα. Το πρώτο βιβλίο του ονομάστηκε «Η ζωή χωρίς όρια». Από τότε έχει προχωρήσει στην έκδοση οκτώ βιβλίων και δύο ντοκιμαντέρ.
Νικ Βουιζίτζ: Ομιλίες σε σχολεία στο Brisbane της Αυστραλίας
«Νομίζω ότι οι έφηβοι αυτόν τον καιρό αναζητούν καθοδήγηση από άλλους ή κάτι ή κάποιον. Ώστε να επικυρώσουν(αναγνωρίσουν) ποιοι είναι, τι θα κάνω στη ζωή και τι πρόκειται να γίνω (στο μέλλον). Ποια είναι η αξία μου, η θέση μου σε αυτό τον κόσμο; Και επειδή ήμουν και εγώ τόσο αγχωμένος και πεινασμένος να αναζητήσω αυτή την αλήθεια παλαιότερα, όταν περνούσα την κατάθλιψη μου ή όταν είχα τις αυτοκτονικές σκέψεις. Θέλω από νωρίς να ξέρουν τα παιδιά ότι μπορούν να προσπεράσουν το οτιδήποτε. Και να μην ακούν τον κόσμο που τους λέει ότι δεν είναι αρκετά καλοί, να πάρουν μια δεύτερη γνώμη».
«Τι είναι λοιπόν, τι είναι αυτό που ψάχνουμε στη ζωή; Εγώ ήθελα χέρια και πόδια, έλεγα στον εαυτό μου πως αν τα είχα, όλα θα ήταν εντάξει. Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου ως ομιλητής, ξέρετε ότι είχα τηλεφωνήσει σε 52 σχολεία στο Κουίνσλαντ; Γεια σας είμαι ο Νικ Βουιζίτζ και είμαι ομιλητής, μπορώ να έρθω να μιλήσω στο σχολείο σας;».
Νικ Βουιζίτζ: Η οικογένειά του
Το 2008 γνώρισε την Καναγιέ. Το 2012 παντρεύτηκαν. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά, δυο αγόρια και δυο δίδυμα κορίτσια.
Μάλιστα, κάποτε ανέφερε χαρακτηριστικά «Ερωτεύτηκα και είμαστε αγαπημένοι και ζούμε την καλύτερη ζωή που θα μπορούσαμε. Είναι ακόμα καλύτερα από τα όνειρα που είχα».
Νικ Βουιζίτζ: Στιγμιότυπο από τη συνέντευξη με τον Peter Overton.
«Αναρωτιέμαι πολλές φορές, αν αυτό που μας κάνει δυνατούς στη ζωή είναι οι δυνάμεις που έχουμε ήδη ή οι αδυναμίες που πρέπει να κατακτήσουμε και να προσπεράσουμε. Αν όλα γίνονται για ένα σκοπό ή αν εμείς βρίσκουμε τον σκοπό μας όταν είμαστε χαμένοι στη δίνη των προβλημάτων μας. Αν ξετυλίγουμε το κουβάρι ή αν επιλέγουμε να μπλεχτούμε περισσότερο με αυτό και να χαθούμε. Ποιος θα ήταν ο Νικ άραγε αν δεν αναγκαζόταν να προσπαθήσει; Ποιος θα ήταν ο καθένας μας αν όλα ήταν υπέροχα στις ζωές μας; Πόσο θα εκτιμούσαμε τα όσα έχουμε αν δεν είχαμε απώλειες, ασθένειες, αναπηρίες;
Η ζωή πιστεύω πως είναι ένας κύκλος για όλους μας. Για άλλους πιο μικρός για άλλους μεγαλύτερος. Είναι λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους να χάνονται όμως στη σκέψη πως όλοι θα φύγουμε, καταλήγω πως αυτό που μπορούμε να κάνουμε, για όσο υπάρχουμε, είναι να δικαιολογήσουμε την ύπαρξη μας. Να προσπαθήσουμε ο καθένας με ότι διαθέτει, να αφήσουμε κάτι πίσω μας.
Ένα καλό παράδειγμα, ένα πρότυπο, μια καθαρή οδηγία, ώστε οι επόμενοι να έχουν κάτι να πιαστούν και να συνεχίσουν. Ακόμα καλύτερα, να εξελίξουν ότι καταφέραμε, να δημιουργήσουν πάνω στις βάσεις που έβαλαν άλλοι για εμάς, πατήσαμε εμείς σε αυτές και τις παραδίδουμε ακόμα πιο γερές και ενισχυμένες. Η αρχή και το τέλος είναι δεδομένα για όλους μας, ότι θα έπρεπε να αξίζει είναι το πώς ζήσαμε ανάμεσα στο Α και στο Ω!».
