Ένα υιοθετημένο κορίτσι, η Raven, που θα γιορτάσει φέτος τα ένατα Χριστούγεννα ως κόρη των θετών γονιών της, τους γνώρισε με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο.
Ειδικότερα, ο Jason Smith, διευθυντής δημοτικού σχολείου, επί 14 συναπτά έτη, γνώρισε την κόρη του, Raven Whitaker-Smith το 2015, όταν την έστειλαν στο γραφείο του για να την τιμωρήσει.
Όπως υπογράμμισε «είδα απέναντί μου ένα γλυκύτατο, αθώο 11χρονο παιδί κάπως ηττημένο. Τι ρώτησα τι συμβαίνει, κι εκείνη μου απάντησε ότι πέταξε ένα γιαούρτι σε συμμαθητές της. Έπειτα, τη ρώτησα αν θα έκανε κάτι τέτοιο σε ένα εστιατόριο και με τον πιο φυσικό τρόπο, μου είπε ότι δεν έχει πάει ποτέ της σε εστιατόριο να φάει. Εκεί κατάλαβα ότι το παιδί αυτό έχει παραβατική συμπεριφορά όχι επειδή είναι ¨κακό”, αλλά επειδή δεν έχει πάρει ποτέ αρκετή αγάπη».
Το υιοθετημένο κορίτσι δεν έπαιρνε αγάπη και σημασία
Μέχρι τότε, η Raven ζούσε με ανάδοχες οικογένειες, που δεν της έδιναν πολλή σημασία. Όταν το έμαθε αυτό ο διευθυντής του σχολείου της, ο οποίος προσπαθούσε χρόνια να αποκτήσει παιδί με την σύζυγό του, αποφάσισε να της χαρίσει ένα σπίτι και μια παντοτινή οικογένεια.
Για 2 χρόνια, ο Jason και η σύζυγός του ήταν οι ανάδοχοι γονείς της, ενώ είχαν προχωρήσει όλες τις διαδικασίες για να την υιοθετήσουν και τελικά, το κατάφεραν, το 2017 και η ζωή τους άλλαξε για πάντα.
«Την πρώτο Σαββατοκύριακο που έμεινα στο σπίτι τους, ένιωσα οικειότητα και θαλπωρή που δεν τα είχα ξανανιώσει μέχρι τότε», επεσήμανε η 20χρονη σήμερα κοπέλα και συμπλήρωσε «όταν μετακόμισα μαζί τους, ήξερα βαθιά μέσα μου ότι αυτοί θα γινόντουσαν οι γονείς μου. Παρόλα αυτά, τον πρώτο καιρό έκανα οτιδήποτε περνούσε από το χέρι μου για να τους εκνευρίσω. Ήθελα να δω αν η αγάπη τους ήταν αληθινή… Αν θα με αγαπούσαν ακόμα και στα δύσκολα, ακόμα κι αν δεν ήμουν τέλεια. Δοκίμαζα τα όριά τους κάθε μέρα μέχρι που κατάλαβα ότι με νιώθουν παιδί τους».
Από την πλευρά του, ο μπαμπάς της σημείωσε «όταν τη γνώρισα, κατάλαβα πως δεν είχε εμπιστοσύνη στους ενήλικες, γιατί κανένας δεν την είχε φροντίσει όπως της άξιζε – όπως αξίζει σε όλα τα παιδιά. Με τον καιρό, όμως, άρχισε να δέχεται την καθημερινή ρουτίνα, να πλένει τα δόντια της, να κοιμάται νωρίς, να κάνει φίλους και να διαβάζει. Τη βοηθήσαμε να καλύψει τα μαθησιακά κενά της και σταδιακά έγινε πολύ καλή μαθήτρια. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι άρχισε να εμπιστεύεται τους ανθρώπους».
Σήμερα το υιοθετημένο κορίτσι σπουδάζει και θέλει να γίνει κοινωνική λειτουργός, προκειμένου να βοηθάει παιδιά που δεν έχουν την ευκαιρία να μεγαλώσουν σε μια ευτυχισμένη οικογένεια, ενώ για τους γονείς της, δηλώνει ευγνώμων που την αγκάλιασαν και της έμαθαν τι σημαίνει ανιδιοτελής αγάπη.
