Η Δανάη Μπάρκα ξέσπασε σε κλάματα, αφού η 27η Μαΐου της ξυπνά δυσάρεστες αναμνήσεις, καθώς έχασε τον αγαπημένο της παππού πριν από έξι χρόνια.
Για το λόγο αυτό, η παρουσιάστρια προχώρησε σε μία συγκινητική ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο instagram, περιγράφοντας τα συναισθήματά της τη μέρα αυτή.
«Πριν από 6 χρόνια ακριβώς σου άφησα το χέρι για 10 λεπτά, πήγα απέναντι στην πλατεία Μαβίλη να πάρω καφέ, γύρισα και δεν με άφησαν να μπω στο δωμάτιο γιατί σταμάτησες να αναπνέεις.
6 χρόνια και είναι τόσο μεγάλο ψέμα ότι «ξεπερνιέται» ο θάνατος. Καθόλου δεν ξεπερνιέται, απλά συνηθίζεις. Συνήθισα να μην σε βλέπω στην πολυθρόνα σου, συνήθισα να μην λέω την λέξη «παππού», συνήθισα να μην ακούω να με φωνάζουν «ποντίκω», συνήθισα να μην μπαίνεις στο αμάξι να πάμε βόλτα, συνήθισα να μην ακούω στο σπίτι της γιαγιάς κάποιον να της λέει «Κλεοπάτρααα πάω για ψωμί», συνήθισα να μην πίνουμε ελληνικό καφέ μαζί. Συνήθισα, αλλά ακόμα όταν σε σκέφτομαι θέλω να κλειστώ σ’ ένα δωμάτιο και να κλάψω ώρες για το ποσό μου λείπεις.
6 χρόνια, μιλάω συνέχεια για σένα για να μάθουν όλοι την αγάπη μας, για να θυμούνται όσοι έχουν παππού & γιαγιά να τους λένε ένα «σ’ αγαπώ» παραπάνω,για να δουν όλοι ποιος υπέροχος άνθρωπος με μεγάλωσε μαζί με την γιαγιά, και να ξέρουν την αγάπη μας.
6 χρόνια κάθε 27 Μαΐου σκέφτομαι πόσο σιχαίνομαι αυτά τα 10 λεπτά που κατέβηκα τα σκαλιά,γύρισα και δεν σε είχα. 10 λεπτά πριν σου είχα ψιθυρίσει «κούκλε μου, πάω να πάρω έναν καφέ κι έρχομαι, σ’ αγαπώ πολύ», μου έσφιξες το χέρι κι έφυγα… Πού να ήξερα ότι θα έφευγες κι εσύ.
Πώς θα ήθελα και τώρα να σε έχω εδώ, να μου σφίξεις το χέρι και να ακούσω μια φράση απ την φωνή σου. Πώς θα ήθελα να έρχομαι σπίτι και να σου λέω τα παράπονα μου και τις στεναχώριες μου. Πώς θα ήθελα να ακούσω να μου λες «ποντίκω μου σ’ αγαπώ και είσαι το μικρό μου παιδάκι». Πώς θα ήθελα να μην υπάρχει θάνατος.
Πώς θα ήθελα να μην υπάρχει αυτή η μέρα η σημερινή.
Σήμερα είναι η χειρότερη μέρα της χρόνιας μου, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα.. Οι υπόλοιπες 364 μέρες όμως είναι υπέροχες γιατί υπήρξες / υπήρξαμε μαζί και ό,τι κι αν συμβεί οι μνήμες μου κι εγώ θα σε κρατάμε ζωντανό. Σ αγαπάω παππού ♥️
6 χρόνια σ έχω παντού μαζί. Σε φωτογραφίες, στο κινητό, στο σπίτι, στα θέατρα, στα καμαρίνια, στο στούντιο, παντού… Κυρίως στην καρδιά μου και στο μυαλό μου.
Σ’ αγαπώ! Και ξέρω ότι μ αγαπάς κι εσύ!
Υπενθύμιση: να αγαπάμε τους ανθρώπους μας, να τους χαιρόμαστε, να τους φροντίζουμε. Αυτό είναι η ζωή,η αγάπη.
(μοιρασμενη χαρα διπλή χαρά, μοιρασμένος πόνος, μισός πόνος)».