agnoristi-i-elpida-ninoy-oi-spanies-fotografies-apo-to-parelthon-poy-thelei-na-thapsei-58862
19:50

Αγνώριστη η Ελπίδα Νίνου: Οι σπάνιες φωτογραφίες από το παρελθόν που θέλει να «θάψει»

19:50
Newsroom

Με αφορμή την εκδίκαση της υπόθεσης του Πέτρου Φιλιππίδη πολλά είναι τα δημοσιεύματα που εστιάζουν στο βράχο δίπλα του, την Ελπίδα Νίνου.

«Ο Πέτρος ήταν ό,τι καλύτερο συνέβη στη ζωή μου» είχε δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξή της η Ελπίδα Νίνου, χωρίς να ξέρει τα βάσανα που την περίμεναν.

Advertisement

Ενα κορίτσι στη γειτονιά του Χατζηκυριάκειου βλέπει τα καράβια να μπαίνουν και να βγαίνουν από το λιμάνι του Πειραιά. Εδώ γεννήθηκε και μεγάλωσε, παρόλο που οι γονείς της έχουν και οι δύο καταγωγή από την Κέρκυρα. Στο κέντρο της Αθήνας κατέβηκε για πρώτη φορά μόνη της στα 18 της, όταν έψαχνε πληροφορίες για την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Κάθε Πάσχα και κάθε καλοκαίρι της είχαν χρώματα κι αρώματα από το νησί των Φαιάκων. Ήταν τρεις αδελφές και ο πατέρας της –ναυτικός–ήταν πολύ χαρούμενος που συμβίωνε με τέσσερις γυναίκες.

«Ήμασταν μεγάλη και αγαπημένη οικογένεια. Οι γονείς μου, απλοί άνθρωποι και αγνοί, που δεν μας περιόρισαν ποτέ στις επιλογές μας. Μας μεγάλωσαν με αγάπη κι εμπιστοσύνη. Πάντα θα θυμάμαι τα καλοκαίρια στην Κέρκυρα, με αγάπη. Διασκεδάζαμε και τραγουδούσαμε όλη μέρα. Έτσι κι αλλιώς, η μητέρα μου ήταν καλλίφωνη και διέθετε μουσικό αυτί. Ακούγαμε πάντα ωραία πράγματα στο σπίτι. Και οι συγγενείς μας στην Κέρκυρα είχαν έφεση στη μουσική, παρόλο που ήταν αυτοδίδακτοι.

Ελπίδα Νίνου

Θυμάμαι τις φεγγαράδες στο νησί, όταν καταστρώναμε αυτοσχέδια γλέντια στην παραλία. Ήταν η εποχή του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι και η ανεπτυγμένη αισθητική των Κερκυραίων συγγενών μας συνέβαλε στη δική μου διαμόρφωση» λέει στο People.

Advertisement

Ελπίδα Νίνου: Το bullying στην παιδική ηλικία

Η Ελπίδα Νίνου αγάπησε το χορό, λες και ανήκε πάντα σε αυτόν. «Η μαμά ευθύνεται και για το χορό. Μας έβαλε να κάνουμε μπαλέτο, γιατί ενδιαφερόταν για εμάς. Υπήρχε μια σχολή στον Πειραιά, πήγε σε αυτήν τη μεγαλύτερή μου αδελφή και εγώ, που ήμουν 3,5 ετών, απλά βρέθηκα στον κατάλληλο χώρο, την κατάλληλη στιγμή. Η δασκάλα είπε στη μητέρα μου να με αφήσει να κάνω κι εγώ χορό. Γρήγορα διαπίστωσε πως είχα χάρισμα και μου έδωσαν υποτροφία. Μέχρι τα 18 μου έμεινα στη σχολή. Οι γονείς μου ήταν υποστηρικτικοί, χωρίς να ξέρουν τις προοπτικές αυτού του πράγματος. Όταν ήταν να δώσω στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, ο πατέρας μου έμεινε μαζί μου ένα ολόκληρο καλοκαίρι στον Πειραιά, για υποστήριξη. Να φανταστείς, δεν είχα κατέβει στην Αθήνα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τότε απέκτησα παρέες και ήταν η πρώτη φορά που είπα στον μπαμπά ότι θα βγω το βράδυ» λέει.

Advertisement

Όλοι, στο σπίτι και στο σχολείο, αναγνώριζαν τη διαφορετικότητά της σε σχέση με την κίνηση και το χορό. Με τις δασκάλες της από τη σχολή χορού στον Πειραιά πήγαινε κάθε καλοκαίρι να δει παραστάσεις στο Ηρώδειο. Και ερχόταν, μάλιστα, σε δύσκολη θέση όταν έπρεπε να εξηγήσει στα άλλα παιδιά τι σημαίνει Ηρώδειο και Νουρέγιεφ. «Αυτό μου χάρισε μια σιωπή. Έκανα πράγματα, αλλά δεν μιλούσα γι’ αυτά. Δεν τα διαφήμιζα. Ακόμη και σήμερα, ό,τι μου αρέσει το βλέπω και το κρατάω για μένα. Ήμουν σχεδόν δακτυλοδεικτούμενη στον Πειραιά.

Ήμουν αριστερόχειρας και ντρεπόμουν

Σε μια λαϊκή γειτονιά, έκανα χορό, το κορμί μου είχε πάρει την αντίστοιχη στάση και δεν το έβλεπαν όλοι θετικά. Μου “την έλεγαν” ακόμη και κάποιοι καθηγητές μου. “Τι τα θες αυτά;” άκουγα συχνά. Συν όλα τα άλλα, ήμουν και αριστερόχειρας. Διέφερα και σε αυτό. Ντρεπόμουν, κοκκίνιζα, άκουγα πολύ, αλλά δεν μιλούσα πολύ. Ας μην ξεχνάμε ότι, εκείνα τα χρόνια, στις σχολές χορού πήγαιναν παιδιά από εύπορες οικογένειες. Υπέστην αυτό που σήμερα οι ψυχολόγοι ονομάζουν bullying. Και πολλά χρόνια αργότερα, κάποιες συμμαθήτριές μου μου ομολόγησαν ότι ζήλευαν και γι’ αυτό με έφερναν σε δύσκολη θέση».

Ακόμα και τα αγόρια δεν την πλησίαζαν εύκολα, καθώς φοβούνταν την απόρριψη. Όσοι, όμως, ενδιαφέρονταν πραγματικά για εκείνη παραμένουν φίλοι της μέχρι σήμερα. Το πρώτο της αγόρι πήγε να την πάρει από το σπίτι, χωρίς φόβο. «Η μαμά μου πάντα μας έλεγε ότι ήθελε να ερωτευτούμε στη ζωή μας. Εκείνη δεν παντρεύτηκε από έρωτα, αλλά τον πατέρα μου τον ερωτεύτηκε στην πορεία» είχε πει η Ελπίδα Νίνου.

Ελπίδα Νίνου

Advertisement

O Πέτρος είναι οδοστρωτήρας

Γνωρίζοντας ότι προσεγγίζω ναρκοπέδιο –αποφεύγει συστηματικά να αναφέρεται στο σύζυγό της– προτείνω να ανοίξουμε, με διακριτικότητα, το συγκεκριμένο κεφάλαιο της ζωής της. «Ο Πέτρος εμφανίστηκε, νεαρός ηθοποιός τότε, όταν δουλεύαμε μαζί στο θέατρο Παρκ. Εγώ χόρευα με τον Φωκά Ευαγγελινό και ήμουν στη φάση που σκεφτόμουν, επιτέλους, να νοικιάσω το δικό μου σπίτι, να φύγω από το πατρικό μου. Είκοσι χρόνια πριν. Με προσέγγισε εκείνος, εγώ στα ντροπαλά μου για ακόμη μία φορά. Ήταν πολύ αυθόρμητος, ό,τι είχε στο κεφάλι του το έλεγε. Και με ασυγκράτητο χιούμορ. Στο φλερτ δεν έπεσα εύκολα, με κυνήγησε πολύ.

Όχι επειδή δεν μου άρεσε, αλλά επειδή εκείνη την περίοδο είχα στοχοπροσήλωση με τη δουλειά. Ήμουν διστακτική, γνωρίζοντας ότι, αν έμπαινε κάτι δυνατό στη ζωή μου, θα έχανα το στόχο μου. Ο Πέτρος, όμως, είναι οδοστρωτήρας. Ενέδωσα και ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στη ζωή μου, λόγω του αυθορμητισμού, του ταλέντου και της εξυπνάδας του. Μετά από τρία χρόνια σχέσης, ήρθε ο γάμος. Οι γονείς μου, όταν ήρθε να με πάρει πρώτη φορά από το σπίτι, το μόνο που ρώτησαν ήταν αν είμαι καλά κι ερωτευμένη».