Η Χριστίνα – Αρετή είναι φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, με πολλά όνειρα για τη ζωή της, τα οποία ωστόσο εμποδίζει η τετραπληγία της.
Το κορίτσι προσπαθεί με σθένος να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που προκύπτουν, αλλά η έλλειψη υποστήριξης από το οικογενειακό περιβάλλον, την έχει αναγκάσει να καταφύγει ακόμη και στη λύση της φιλανθρωπίας, για να μπορέσει να καλύψει τις πληρωμές των προσωπικών βοηθών που χρειάζεται καθ’ όλη τη διάρκεια του 24ωρου.
Σε μια ύστατη προσπάθεια να διεκδικήσει το δικαίωμά της να ζήσει ελεύθερη, ανεξάρτητη, ως αξιοπρεπής άνθρωπος κι ως ολοκληρωμένο κοινωνικό ον, η Χριστίνα-Αρετή, η οποία είναι κατάκοιτη την τελευταία τριετία, ζητά τη βοήθειά όλων, καθώς το υπολογιζόμενο κόστος νοσηλείας της ανέρχεται συνολικά στις 12.000 ευρώ.
Η έκκληση που απευθύνει η Χριστίνα -Αρετή που παλεύει με την τετραπληγία της
“Ονομάζομαι Χριστίνα-Αρετή Καραγιάννη-Χαλαβαζή, είμαι 27 ετών, απόφοιτη του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και μεταπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Κοινωνιολογίας επίσης του Πανεπιστημίου Κρήτης, με κινητική αναπηρία.
Πιο συγκεκριμένα, η πάθησή μου ονομάζεται Νωτιαία Μυϊκή Ατροφία τύπου 2, γνωστή κι ως SMA. Αναλυτικότερα, λόγω ραγδαίας επιδείνωσης της υγείας μου τα τελευταία τρία χρόνια είμαι κατάκοιτη. Ως εκ τούτου, αντιμετωπίζω σοβαρές πρακτικές δυσκολίες στην καθημερινή μου ζωή.
Για το λόγο αυτό, καθίσταται απαραίτητη η παρουσία προσωπικών βοηθών, καθώς ως τετραπληγική, χρειάζομαι βοήθεια όλο το 24ωρο, ακόμα και για τις πιο απλές καθημερινές δραστηριότητες. Ούσα άνεργη φοιτήτρια με κινητική αναπηρία και ελλείψει ενός υποστηρικτικού οικογενειακού περιβάλλοντος, έχω στερηθεί πολλές φορές των δικαιωμάτων μου.
Εδώ και χρόνια καλούμαι να σηκώσω μόνη μου το οικονομικό κόστος των βοηθών μου κι έχω αναγκαστεί επανειλημμένα να ποδοπατήσω την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπειά μου, καταφεύγοντας και στη λύση της φιλανθρωπίας ακόμα, προκειμένου να καταφέρω να το καλύψω, αφού το αναπηρικό επίδομα δεν επαρκεί, για να συμπεριλάβει στο συνολικό κόστος διαβίωσης τους μισθούς των τριών προσωπικών μου βοηθών και οι υποτροφίες είναι δυσεύρετες.
Επιπρόσθετα, ύστερα από συζήτηση με το θεράποντα ιατρό μου, κρίθηκε απαραίτητη η άμεση μεταφορά μου σε Κέντρο Αποκατάστασης, προκειμένου αφενός, να αποτραπεί η περαιτέρω επιδείνωση της νόσου κι αφετέρου, να καταφέρω να επανέλθω στα πρότερα στάδια της υγείας μου, στα πλαίσια του εφικτού.
Οι παρεχόμενες υπηρεσίες του εν λόγω κέντρου περιλαμβάνουν τη συστηματική παρακολούθηση από νευρολόγο, παθολόγο, πνευμονολόγο, φυσίατρο και νοσηλευτικό προσωπικό, καθώς και τη δημιουργία εξατομικευμένου προγράμματος θεραπειών με συνεδρίες φυσικοθεραπείας, εργοθεραπείας, λογοθεραπείας κ.ά. Το υπολογιζόμενο κόστος νοσηλείας ανέρχεται συνολικά στις 12.000€.
Ωστόσο, όπως ήδη αναφέρθηκε παραπάνω, τα ελάχιστα εισοδήματά μου – μετά βίας – αξιοποιούνται για τη μίσθωση των προσωπικών μου βοηθών. Επομένως, δεν επαρκούν για την κάλυψη των ανωτέρω ιατρικών δαπανών. Εξαιτίας της αναφερθείσας κατάστασης λοιπόν, αποφάσισα, ύστερα από πολλή σκέψη κι ενδοιασμούς, να αναζητήσω εναλλακτικούς τρόπους υποστήριξης, ώστε να εξασφαλίσω τα έξοδα της νοσηλείας μου σε εξειδικευμένο κέντρο αποκατάστασης, με απώτερο σκοπό την ουσιαστική βελτίωση της υγείας μου, για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Άλλωστε, η πρόσβαση στην υγεία δε θα έπρεπε να είναι προνόμιο των λίγων. Διεκδικώ σθεναρά το δικαίωμά μου να ζήσω ελεύθερη, ανεξάρτητη, ως αξιοπρεπής άνθρωπος κι ως ολοκληρωμένο κοινωνικό ον. Γιατί, η ανεξάρτητη διαβίωση δεν αποτελεί παραχώρηση ούτε προσωπική «χάρη». Είναι δικαίωμα”.
