Ο Λάκης Λαζόπουλος πέρασε δύσκολες στιγμές τα χρόνια που ήταν άρρωστη η επί σειρά ετών σύζυγος και μητέρα της κόρης του.
Ειδικότερα, ο δημοφιλής ηθοποιός, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Βασίλη Μπουζιώτη στη Real Life, μίλησε για τις δύσκολες στιγμές των τελευταίων ετών και αποκάλυψε ότι έχει κρατήσει σημειώσεις με σκοπό να γράψει βιβλίο.
Λάκης Λαζόπουλος: Δεν είμαι παρακαλετάκιας σε οποιονδήποτε τομέα
«Δεν μου αρέσει να μοιράζομαι τα άσχημα συναισθήματα μου με τον κόσμο. Αυτή είναι μια απόφαση χρόνων που έχω πάρει: να μοιράζομαι μαζί του την τέχνη μου και τίποτα πέραν αυτού. Αυτό ήταν, άλλωστε, και ο λόγος που δεν πήγα τόσα χρόνια να σηκώσω τη σημαία και να πω “περνάω δύσκολα, σας παρακαλώ, σεβαστείτε το”. Γενικά, όπως ξέρεις καλά κι εσύ, δεν είμαι “παρακαλετάκιας” σε οποιονδήποτε τομέα. Θέλω να σηκώνω το βάρος που μου αναλογεί κάθε φορά -το καλό ή το άσχημο- και έτσι κινούμαι πάντα. Προτίμησα να σωπάσω και μιλάω τώρα σε εσένα – μια εξαίρεση».
Λάκης Λαζόπουλος: Θα γράψω βιβλίο για τη δύσκολη περίοδο των τριών χρόνων
«Έχω να σου αποκαλύψω ότι κράτησα σημειώσεις σε όλο αυτό το διάστημα, που θα κυκλοφορήσουν σε βιβλίο. Γράφω για όλη την πορεία των τριών χρόνων. Για τις αγωνίες, τις προσευχές, τους αγώνες, τις άγριες στιγμές, τις στιγμές της απόγνωσης και αυτές τις αισιοδοξίας. Γράφω πως δεν πρέπει κανείς να παραδίδει τα όπλα, πως πρέπει να κοιτά μπροστά, να μην το βάζει κάτω, να κρατάω το χέρι των δικών του και να δυναμώνει από αυτούς, να προσπαθεί να μη χάνει το χιούμορ του, να παλεύει» συμπλήρωσε.
Λάκης Λαζόπουλος: Μέχρι τελευταία στιγμή κάναμε χιούμορ με την Τασούλα
«Κάναμε χιούμορ μέχρι το τέλος. Όσο δύσκολα και να ήταν τα πράγματα. Το παν είναι να ξέρει ο ασθενής όλη την αλήθεια, όπως η Τασούλα, και να μάχεται παίρνοντας δύναμη από αυτούς που τον αγαπούν αληθινά», υπογράμμισε ο ίδιος και πρόσθεσε: «Σαν μια αλήθεια για αυτό το βουνό που περάσαμε…».
Τέλος, εξομολογήθηκε: «Έπρεπε να διεκπεραιώσω ένα κομμάτι δουλειάς. Υπήρχαν στιγμές που δεν άντεχα άλλο. Έφευγα από την πρόβα, ταξιδεύμα στο εξωτερικό για τους εκεί γιατρούς και την εκεί θεραπεία, γύριζα άυπνος και εξοντωμένος, έπαιζα στην Επίδαυρο, έκανα “Τσαντίρι”… Ξέρεις, μέσα από αυτή τη διαδικασία, μέτρησα αλλιώς τα πράγματα. Τα είδα όλα από μία απόσταση. Και τότε φάνηκαν όλα τόσο μικρά μπροστά σε αυτό που αντιμετώπιζα».
