Ο ήρωας της ιστορίας μας είναι ένας άντρας, ομοφυλόφιλος που ονειρευόταν να γίνει πατέρας σε μια χώρα όπου η κοινότητα LGBTQ + έκανε τα πρώτα βήματα για την αναγνώριση των δικαιώματά της. Ο δρόμος του προς για την δημιουργία μιας στοργικής οικογένειας ήταν περίπλοκος. Έπρεπε να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες που συνάντησε στην πορεία του για να δώσει ένα σπιτικό γεμάτο αγάπη σε ένα κοριτσάκι που έμενε μόνο του και να χτίσει την οικογένεια που ονειρευόταν.
Θέλουμε να παρουσιάσουμε τον Pablo Fracchia στους αναγνώστες μας γιατί πιστεύουμε ότι η ιστορία του θα σας δώσει τη δύναμη να πολεμήσετε για την ευτυχία σας.
Γνωρίστε τον Pablo Fracchia, έναν άνδρα του οποίου το μεγαλύτερο όνειρο ήταν να γίνει πατέρας.
Ο Pablo Fracchia είναι κοινωνικός λειτουργός, εθελοντής του Ερυθρού Σταυρού και ακτιβιστής LGBT+ από την Αργεντινή. Όλη του τη ζωή, ο Fracchia ονειρευόταν να γίνει μπαμπάς. «Αλλά τότε, ανακάλυψα ότι ήμουν ομοφυλόφιλος και μεγάλωσα τη δεκαετία του ’90, το να σκέφτομαι μια οικογένεια ως γκέι άντρας ήταν κάτι αδύνατο στην Αργεντινή», είπε. «Ήταν υπερβολικά σκληρό για έναν έφηβο που έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στο να είναι ο εαυτός του και στο να εγκαταλείψει ένα από τα όνειρά του».
Αργότερα, ο Fracchia άρχισε να συνεργάζεται στενά με την Ομοσπονδία ΛΟΑΤ της Αργεντινής . Προσπαθούσαν να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα στον γάμο . «Μετά από αυτό, η μακρόχρονη ιδέα μιας οικογένειας, και ειδικά ενός παιδιού, επέστρεψε σιγά σιγά στο μυαλό μου», είπε. Το 2017, ξεπερνώντας όλους τους φόβους και τις ανασφάλειες που είχε, αφού έκανα ψυχοθεραπεία και μια διαδικασία επανεξέτασης της ιδέας του, αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρό του.
«Όπως πάντα λέω: «Όταν η επιθυμία ξεπέρασε τον φόβο» αποφάσισα να προχωρήσω και να συμπληρώσω τα χαρτιά για να ξεκινήσω τη διαδικασία υιοθέτησης», είπε.
Εν τω μεταξύ, η Mia ζούσε μόνη της σε ένα νοσοκομείο, και περίμενε να βρει ένα σπίτι γεμάτο αγάπη.
2 χρόνια αργότερα, το 2019, ο Fracchia είχε τελικά μια ευκαιρία. «Ένας οικογενειακός δικαστής με κάλεσε για να μου ανακοινώσει ότι υπήρχε ένα κοριτσάκι που, τότε, ήταν ενός έτους και 10 μηνών, και ζούσε σε ένα νοσοκομείο», εξήγησε ο Pablo. «Η Mia είχε μια γαστρεντερική πάθηση και χρειάζονταν φροντίδα αλλά επειδή η βιολογική της οικογένεια δεν μπόρεσε να της την παράσχει, το οικογενειακό δικαστήριο διέταξε να σταλεί η Mia σε ένα «ανάδοχο σπίτι / νοσοκομείο» που διαθέτει το κράτος για παιδιά με προβλήματα υγείας.
Η διαδικασία υιοθέτησης δεν ήταν ομαλή.
«Στην Αργεντινή, η διαδικασία υιοθέτησης συνήθως δεν είναι δύσκολη, αλλά είναι πολύ χρονοβόρα», δήλωσε ο Fracchia. Εκτός αυτού, στην επαρχία από όπου προέρχεται ο Pablo, «οι οικογενειακοί δικαστές είναι αυτοί που επιλέγουν τον γονέα και αποφασίζουν αν μπορεί να υιοθετήσει ή όχι το παιδί. Έτσι, στο τέλος, όλα εξαρτώνται από το αν έχεις έναν δικαστή που είναι ευαίσθητος, ανοιχτός και χωρίς προκαταλήψεις ώστε να πιστεύει ότι ένας gay άντρας μπορεί να είναι καλός γονέας για ένα μωρό.»
Ο Pablo δεν ήταν ο μόνος υποψήφιος για την υιοθέτηση. «Το δικαστήριο είχε επίσης 4 άλλα ζευγάρια στη σύντομη λίστα για αξιολόγηση», είπε. «Φαντάσου να είσαι ανύπαντρος και γκέι. Νόμιζα ότι είχα πολύ λίγες πιθανότητες να με επιλέξουν. » Ευτυχώς, ο δικαστής ήταν αρκετά αντικειμενικός στην λήψη της απόφασής του παρά όλες τις κοινές προκαταλήψεις.
«Την επόμενη μέρα, πήγα στο νοσοκομείο για να τη συναντήσω (δεν είχα δει ποτέ τη Mia, ούτε καν σε μια φωτογραφία)», είπε.
Είναι δύσκολο να ξεχάσουν την πρώτη φορά που συναντήθηκαν οι 2 τους.
Όταν ο Pablo έφτασε στο νοσοκομείο, η νοσοκόμα τον πήγε σε ένα δωμάτιο όπου θα συναντούσε την Mia. «Η πόρτα άνοιξε και την είδα στην αγκαλιά μιας νοσοκόμας», είπε ο Πάμπλο. «Καθόμουν, όταν η νοσοκόμα με πλησίασε για μου την δώσει. Και αγκαλιαζόμασταν για πολύ ώρα. Λίγα λεπτά αργότερα, μου έδειξε ένα παιχνίδι και άρχισε να παίζει με αυτό. Μου έκανε ένα νεύμα για να μου δείξει ότι ήθελε να πάω κι εγώ. Άρχισα να παίζω μαζί της. Και εκεί ήταν που γνωριστήκαμε.»
Ο Pablo έπρεπε να θυσιάσει μια από τις πιο σημαντικές ασχολίες της ζωής του για να γίνει πατέρας.
Όταν η Mia μπήκε στη ζωή του, ο Pablo έπρεπε να εγκαταλείψει τις μη κερδοσκοπικές του δραστηριότητες. Σταμάτησε να εργάζεται ως εθελοντής του Ερυθρού Σταυρού και εγκατέλειψε τις ανθρωπιστικές αποστολές, καθώς απαιτούσαν να είναι μακριά από το σπίτι για μεγάλο χρονικό διάστημα. «Ο εθελοντισμός στον Ερυθρό Σταυρό ήταν ένα σημαντικό κομμάτι για μένα», είπε ο Pablo. «Έχω περάσει περισσότερα χρόνια της ζωής μου ως εθελοντής παρά έξω από τον Ερυθρό Σταυρό. Οι αξίες και οι αρχές του με διαμόρφωσαν ως άνθρωπο.»
«Η ιδέα της αποχώρησης από τον οργανισμό ήταν εξαιρετικά δύσκολη αλλά αξίζει τον κόπο. Και θα το έκανα ξανά», εξήγησε ο Pablo.
