Η Άννα Μαρία βρίσκεται σε ένα σημείο της ζωής της όπου αντιμετωπίζει μια πρόκληση που κανείς δεν περίμενε. Η ισότητα των φύλων είναι ένα θέμα που συζητείται ευρέως στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά όταν αυτή η αρχή παραβιάζεται στην καθημερινή ζωή ενός ζευγαριού, προκαλεί σοκ και αντιδράσεις.
Στην παρακάτω εξομολόγηση, θα ακολουθήσουμε την Άννα Μαρία σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας, αγώνα για τα δικαιώματά της και μια προσπάθεια να ανατρέψει τις παραδοσιακές αντιλήψεις περί φύλου. Μέσα από τον αγώνα της, θα διαπραγματευτεί το δικαίωμά της να οδηγεί, αλλά και τη θέση της ως γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία.
Άννα Μαρία: Η ιστορία της
“Ο άντρας μου δεν με αφήνει να οδηγώ το οικογενειακό αυτοκίνητο ούτε καν με συνοδεία. Το είχα αποδεχτεί και δεν με ένοιαζε και πολύ. αλλά τους τελευταίους τέσσερις μήνες αποφάσισα να επαναστατήσω και να διεκδικήσω ο, τι δικαιούμαι. Πλέον είμαστε γονείς και δεν θέλω ο γιος μου να μεγαλώσει μαθαίνοντας ότι ο μπαμπάς μόνο είναι υπεύθυνος και πρέπει να του έχουμε εμπιστοσύνη ενώ η μαμά δεν είναι ικανή ούτε να οδηγήσει μέχρι το σούπερ μάρκετ.
Η πρώτη νύξη που έκανα ήταν μία μέρα που είχαμε βγει με τον άντρα μου και το παιδί. Στην επιστροφή του «πέταξα» ότι θα οδηγήσω εγώ το αυτοκίνητο και μέσα μου πίστευα ότι δεν θα το έκανε καν θέμα αλλά το έκανε. Μου έδωσε τα κλειδιά εντελώς απρόθυμα, πιο πολύ πιστεύω για να μην κάνει φασαρία μπροστά στο παιδί αλλά από το πρόσωπό του κατάλαβα ότι μέσα του έβραζε. Το μάτι του πέταγε σπίθες. Στο σπίτι μου έστησε ένα καβγά άλλο πράγμα. Με λίγα λόγια μου είπε ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να οδηγούν γιατί είναι… γυναίκες. Χειρότερα δεν μπορούσε να με προσβάλλει ούτε εμένα ούτε όλες τις γυναίκες του κόσμου. Δηλαδή τι; Είμαστε ανίκανες; Είμαστε άχρηστες; Δεν το κατάλαβα αυτό; Σε ποιον αιώνα ζει; Έτσι τον μεγάλωσαν; Έτσι τον έμαθαν να πιστεύει;
Μια άλλη φορά ήθελα να κατέβω κέντρο για κάτι δουλειές που είχα και ήθελε ντε και καλά να έρθει μαζί. Μόλις μπήκα στο αμάξι και έκατσα στη θέση του οδηγού ήρθε δίπλα μου, από το παράθυρο, και απαίτησε να βγω για να οδηγήσει εκείνος και εγώ να κάτσω στο πίσω κάθισμα. Φυσικά και αρνήθηκα. Τσακωθήκαμε άσχημα και τελικά δεν ήρθε μαζί μου. Τότε συνειδητοποίησα ότι το σκεπτικό που είχε αναπτύξει γύρω από το θέμα αυτό δεν ήταν λογικό. Ήταν παράλογο. Για πολλά χρόνια έκανα την «πάπια» και δεν αντιδρούσα αλλά φτάνει πια. Δεν θέλω εντάσεις μέσα στο σπίτι μας ούτε τσακωμούς αλλά δεν γίνεται κάθε φορά που θέλω να πάρω το αμάξι να μου κάνει τέτοια σκηνικά. Είμαι πολύ καλή οδηγός και δεν έχω προκαλέσει ποτέ τροχαίο ούτε έχω εμπλακεί. Ούτε κλήση δεν έχω πάρει. Σκέφτηκα πολλές φορές να υποχωρήσω μόνο και μόνο για να μην τσακωνόμαστε κάθε λίγο και λιγάκι αλλά δεν νομίζω να το κάνω. Είναι επαγγελματίας οδηγός και ξέρω ότι στους δρόμους όλη μέρα έχουν δει πολλά τα μάτια του αλλά αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να μου συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο. Μάλλον αγχώνεται όταν βλέπει γυναίκες να οδηγούν, αλλά δεν με αφορά. Με όσους το έχω συζητήσει συμφωνούν ότι είναι γελοίο και ότι πρέπει επιτέλους να αντιδράσω αλλά δεν θέλω να τραβήξω και πολύ το σκοινί μη φτάσουμε και στα διαζύγια.
Ψάχνω έναν ήπιο και λογικό τρόπο να τον πείσω ότι κάνει λάθος και ότι δεν έχει κανένα λόγο να μη με εμπιστεύεται. Έχετε κάτι υπόψιν;”
