Την οργή Ελληνίδας μητέρας, που επισκέφθηκε τη χώρα μας για διακοπές προκάλεσε μία ταμπέλα σε ελληνική ταβέρνα.
Η Ελληνίδα μητέρα που ζει στο Λονδίνο αλλά ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα ενοχλήθηκε με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις οικογένειες με μικρά παιδιά κάποιες επιχειρήσεις και έκανε την παρακάτω ανάρτηση.
Μπορεί οι Έλληνες να θεωρούμαστε από τους πιο φιλόξενους λαούς, ωστόσο, συχνά την αρετή μας αυτή τη δείχνουμε μόνο στους τουρίστες και όχι για τους συμπατριώτες μας -και δη τους γονείς με μικρά παιδιά.
«Μόνο στην Ελλάδα έχω νιώσει να είναι τα παιδιά τόσο ανεπιθύμητα» – Το ξέσπασμα της μητέρας
Η Φ. Μ., λοιπόν, βρέθηκε τον περασμένο μήνα για διακοπές στην Ελλάδα με τον σύζυγο και τα δύο μικρά παιδιά της, και κατά την επίσκεψή της σε οικογενειακή επιχείρηση εστίασης “έπεσε πάνω” σε αυτή την ταμπέλα που την έκανε να θυμώσει και να γράψει το παρακάτω, με το οποίο πιστεύουμε, ότι πολλοί θα συμφωνήσετε:
«Μόνο στην Ελλάδα έχω νιώσει να είναι τα παιδιά τόσο ανεπιθύμητα. Έχω ταξιδέψει αρκετά και ουδέποτε έχω συναντήσει τέτοια πινακίδα. Πάντα τα παιδιά είναι ευπρόσδεκτα, ακόμα και στα πιο καλά εστιατόρια με αστέρια Michellin.
Στην Ελλάδα, σε οικογενειακή ταβέρνα βρήκα αυτή την ειδοποίηση. Και σε οικογενειακή επιχείρηση ενοικίασης δωματίων (που ήταν γεμάτα νεαρές οικογένειες), ο μαιτρ του εστιατορίου με αποθάρρυνε από το να καθίσω με το 8 μηνών αγοράκι μου στα τραπέζια μπροστά στη θάλασσα, διότι “με τόσα παιδιά, κάπου έχουμε χάσει το εστιατόριο“…
Δε λέω να τα έχουμε ανεξέλεγκτα και χωρίς τρόπους. Δε λέω να τσιρίζουν μες τα αυτιά του κόσμου συνεχόμενα. Και όντως κάποια μικράκια είναι πιο ατίθασα από άλλα. Αλλά αρκετά πια με την κουλτούρα των γιαγιάδων-babysitter που αφαιρεί τα παιδιά από την κοινωνική ζωή. Είναι δικά σας τα παιδιά, people. Μάθετέ τους τρόπους και πάρτε τα μαζί στην ταβέρνα να χαρούνε λίγο. Προσπαθήστε το λιγάκι.
Δεν χάλασε ο κόσμος να γεμίσουμε ένα τραπέζι εστιατορίου με μαρκαδόρους και ζωγραφιές προκειμένου να απασχοληθούν και να απολαύσουν μαζί μας. Δεν χάθηκε ο κόσμος να παίξουν και λίγο στο τάμπλετ μισή ώρα. Κι ας φωνάξουν και λιγάκι, παιδιά είναι, όχι ρομπότ.
Όποιος ενοχλείται και ρίχνει αιχμηρές ματιές, ας θυμηθεί ότι κι αυτός ήταν παιδάκι, και τα παιδάκια κλαίνε, γελάνε δυνατά, παθαίνουν tantrums. Δεν πειράζει. Δεν αποτελείται η κοινωνία μόνο από καλοντυμένους ενήλικες και καλοστρωμένα τραπέζια. Είναι και τα παιδιά κομμάτι της και πρέπει να την χαρούν.
Αν δεν τα βγάλουμε εκεί έξω, δε θα μάθουν να φέρονται σωστά, να σέβονται και να απολαμβάνουν μαζί μας.
Τα’πα και ξαλάφρωσα. Βρίστε με τώρα όλοι εσείς που θέλετε ησυχία για να φάτε καλαμαράκι. Θα το δεχτώ».
