Οι πολιτικές ζυμώσεις εντείνονται, καθώς ο σχεδιασμός για έναν νέο κομματικό φορέα στον χώρο της Αριστεράς αποκτά σαφέστερα χαρακτηριστικά. Παρότι οι εκλογές απέχουν χρονικά, οι κινήσεις προετοιμασίας εξελίσσονται με αυξημένο ρυθμό και στοχευμένες επιλογές.
Ο Αλέξης Τσίπρας προχωρά σε μεθοδικό σχεδιασμό για τη δημιουργία νέου κόμματος, δίνοντας έμφαση στη στελέχωση και στη σύνθεση της ομάδας που θα τον πλαισιώσει. Κεντρικό ερώτημα παραμένει ποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, νυν και πρώην, θα τον ακολουθήσουν στο νέο εγχείρημα. Στο πλαίσιο αυτό, η παρουσία του στην εκδήλωση για τα 13 χρόνια της ΕφΣυν στην Αίγλη Ζαππείου απέκτησε ιδιαίτερη βαρύτητα. Εκεί, ο πρώην πρωθυπουργός συζήτησε εκτενώς με τον Γιάννη Ραγκούση και τον Γιάννη Μαντζουράνη, πρόσωπα που έχουν δημόσια εκφραστεί θετικά υπέρ της προοπτικής νέου κόμματος. Οι επαφές αυτές δεν εμφανίζονται συγκυριακές, αλλά εντάσσονται σε σταθερό κύκλο διαβουλεύσεων, με τα δύο πρώην στελέχη της Κουμουνδούρου να θεωρούνται πιθανοί συνοδοιπόροι.
Δημοσκοπικά δεδομένα και ανταγωνισμός στον χώρο της Αριστεράς
Η κινητικότητα αυξάνεται όσο πλησιάζει το τέλος των γιορτών, με εκτιμήσεις να συγκλίνουν ότι μετά τα Χριστούγεννα θα καταγραφούν απτές εξελίξεις. Την ίδια στιγμή, οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν έναν έντονα ανταγωνιστικό χώρο στην Αριστερά, ειδικά μετά τη διαφαινόμενη δημιουργία κόμματος από τη Μαρία Καρυστιάνου, η οποία επιχειρεί να μετατρέψει το κίνημα πολιτών για τα Τέμπη σε οργανωμένο πολιτικό σχηματισμό. Τα ευρήματα δείχνουν σημαντική διείσδυση του νέου εγχειρήματος σε ευρύ φάσμα κομματικών ακροατηρίων, εξέλιξη που φαίνεται να συμπιέζει την απήχηση του Αλέξη Τσίπρα περισσότερο από άλλους παίκτες.
Αυτό το περιβάλλον ωθεί όλους τους εμπλεκόμενους σε προσεκτική στελέχωση και επιλογή προσώπων με εμπειρία διακυβέρνησης και πολιτικό βάθος. Σε αυτό το πλαίσιο, οι Γιάννης Ραγκούσης και Γιάννης Μαντζουράνης συγκεντρώνουν χαρακτηριστικά θεσμικής γνώσης και πολιτικής αξιοπιστίας, καθώς είχαν αναλάβει θέσεις-κλειδιά κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η τελική σύνθεση, ωστόσο, θα κριθεί από την ικανότητα του νέου σχήματος να ισορροπήσει ανάμεσα στη συνέχεια και την ανανέωση, σε έναν χώρο όπου οι συσχετισμοί μεταβάλλονται διαρκώς.
