Ο ηθοποιός Ακίνδυνος Γκίκας είδε το φως της ζωής στον Πειραιά στην καρδιά του καλοκαιριού το 1966. Η καριέρα του βασίστηκε λιγότερο στην εικόνα του αλλά περισσότερο στη φωνή καθώς αγαπά ιδιαίτερα της μεταγλωττίσεις.
Της: Έπη Τρίμη
Πατέρας του ήταν ο, επίσης ηθοποιός, Νικηφόρος Γκίκας, ο οποίος αποτέλεσε και το έναυσμα να ασχοληθεί με την υποκριτική.
Σε συνέντευξή του στο Onman.gr είχε πει: «Η καλλιτεχνική μου ενασχόληση ξεκίνησε απ’ τη μέρα που γεννήθηκα. Μεγάλωσα μέσα στο θέατρο, στα καμαρίνια, άλλωστε όχι μόνο ο πατέρας μου αλλά κι η δεύτερη γυναίκα του, η Τιτίκα Βλαχοπούλου, με την οποία πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, ήταν ηθοποιοί. Ήταν και διαφορετικά τότε τα χρόνια, ο πατέρας μου ήθελε να με έχει από κοντά, μεγάλωσα στα χρόνια της δικτατορίας κι ήταν περίεργο να με αφήσει, ήμασταν πάρα πολύ δεμένοι με αποτέλεσμα όποτε δεν είχα σχολείο να περνάω την ώρα μου παίζοντας με τους ηθοποιούς και τα αντικείμενα των παραστάσεων». Στη συνέχεια, είχε συμπληρώσει: «Δεν νομίζω ότι θα έκανα κάτι άλλο στη ζωή μου, το έχω ξαναπεί αυτό και το εννοώ: θα έκανα ό,τι ονειρεύεται να κάνει κάθε αγοράκι. Όλα θέλουν δηλαδή να γίνουν καλλιτέχνες, λες και θα ζήσουν ποτέ απ’ αυτό, ή να γίνουν πιλότοι. Πιλότος δεν έγινα, δεν θα μπορούσα ποτέ να αντέξω την πειθαρχία μιας στρατιωτικής σχολής και οι ιδιωτικές σχολές που υπάρχουν στο Λονδίνο κόστιζαν κάτι εκατομμύρια δραχμές εκείνη την εποχή, οπότε δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα».
Η εγκατάλειψη της ιατρικής
Ο Ακίνδυνος Γκίκας είχε πει σε συνέντευξή του στο Newsbeast: «Δεν ήταν μια καθαρά προσωπική επιλογή. Η τύχη έπαιξε τα παιχνίδια της και ήρθα στον κόσμο από έναν άνθρωπο που αγάπησε και δόθηκε στην τέχνη. Την επέλεξε συνειδητά, αφήνοντας την ιατρική σε μια εποχή, που το λειτούργημα του ιατρού σου προσέφερε ένα εξασφαλισμένο μέλλον, μια καλύτερη ζωή, πέρα από το «φανάρι» της Μυτιλήνης, για να ακολουθήσει ένα άλλο, αβέβαιο και ψυχοφθόρο λειτούργημα, αυτό του «Υποκριτή», συγγραφέα, ζωγράφου, ποιητή και κυρίως πατέρα. Αυτός ήταν ο Νικηφόρος Γκίκας. Ο μπαμπάς μου!»
«Η μεταγλώττιση κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι τέχνη!»
Μερικές από τις πιο γνωστές του μεταγλωττίσεις του Ακίνδυνου Γκίκα είναι ο Σαμ από τη σειρά Looney Tunes, ο Λάιονο από τη σειρά Thundercats και ο Γουίνι το Αρκουδάκι. Παράλληλα με τα 30 και βάλε χρόνια μεταγλώττισης έχει κάνει κάποιες επιλεγμένες δουλειές στο κινηματογράφο ενώ είναι δάσκαλος θεάτρου και σκηνοθέτης. Ίσως κάποιοι να τον θυμούνται από τη σειρά της Ελένης Ράντου «Αχ, Ελένη» και την «Ανατομία ενός εγκλήματος». Ο ίδιος είχε πει πως τον γοητεύει η μοναξιά του «μπούθ» (το ηχομονωμένο δωμάτιο εγγραφής), η συγκέντρωση, η ετοιμότητα, τα αντανακλαστικά, η τρέλα, οι οδηγίες του σκηνοθέτη η κατανόηση και αποκρυπτογράφηση του τρόπου ερμηνείας του ξενόγλωσσου ηθοποιού και τέλος η απόλαυση της δικής δημιουργίας πάνω στην εικόνα του ήρωα.
Τέλος, στο Oneman είχε δηλώσει: «Η μεταγλώττιση μού έδωσε και μού δίνει πολύ καλά λεφτά και την ευχαριστώ, μ’ έχει κάνει ευτυχισμένο στη ζωή μου, αλλά το μόνο πράγμα που δεν πίστευα ποτέ είναι ότι θα γίνω αναγνωρίσιμος απ’ αυτήν. Δεν με ενδιέφερε, το είχα ξεχάσει. Έκανα πολύ, αυτό συνέβη, μεγάλωσα 3 γενιές και προλαβαίνω να μεγαλώσω άλλες 1-2. Δεν το περίμενα, ίσως να έκανα καλά τη δουλειά μου, έγινε βέβαια κι η σχετική πλύση εγκεφάλου, όταν σε κάθε αποφώνηση, την οποία μάλιστα συνήθως έκανα εγώ, άκουγες ‘πήραν μέρος οι ηθοποιοί’ και πρώτο τ’ όνομά μου, ε σου μένει»!
