Ο Άκης Φλωρεντής ( Μπαρούχ Φλωρεντίν) ήταν Έλληνας ηθοποιός εβραϊκής καταγωγής. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 6 Ιανουαρίου 1955.
Της: Έπη Τρίμη
Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ σπούδασε και μουσική. Είχε πάρει μέρος σε πολλές βιντεοταινίες τη δεκαετία του 80 και είχε γράψει τη μουσική σε ορισμένες ταινίες. Επίσης, είχε συμμετάσχει σε διαφημίσεις. Τα τελευταία χρόνια έπαιζε κιθάρα, πιάνο και ακορντεόν σε γνωστό κέντρο της Πλάκας, ενώ ήταν και καλός τραγουδιστής.
Ο ίδιος είχε πει σχετικά στο retromaniax.gr: «Όταν τελείωσα το Εθνικό Θέατρο, έπρεπε από κάπου να ξεκινήσω μια καριέρα. Τότε γνώρισα τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Υπήρξε και δάσκαλός μου στο θέατρο. Αυτός με γνώρισε σε κάποιους ανθρώπους. Δυστυχώς όμως πέτυχα την περίοδο της παρακμής του ελληνικού κινηματογράφου. Έτσι, βρέθηκα σε έναν κινηματογράφο τότε, που ήταν εμπορικός αλλά παρηκμασμένος. Έτσι, δε μπορούσα να κάνω σημαντικά πράγματα, αν και κάποιοι είπαν ότι ξεχώρισα. Κάπως έτσι ξεκίνησα»
Η αμοιβή από τις βιντεοκασέτες και το μεροκάματο των 150 ευρώ
«Σ’ αυτή τη δουλειά ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος ότι το εισόδημα είναι ικανοποιητικό, γιατί είναι ασταθές. Παίζουν ρόλο και οι χαρακτήρες των ηθοποιών, γιατί οι εμείς ηθοποιοί είμαστε σαν τα παιδιά. Δεν έχουμε «λογιστική» νοοτροπία. Του στυλ «τόσα παίρνουμε, τόσα βγάζουμε, τόσα να χαλάσουμε». Ίσως και σωστά να είναι έτσι.
Μακάρι να ήμασταν όλοι οι άνθρωποι έτσι ανοικτοί. Λόγω αυτών πάντως, είναι δύσκολο να πεις ότι μπορείς να ζήσεις, ακόμα και αν είσαι κάποιος σπουδαίος. Ο Βουτσάς μου έλεγε κάποτε ότι από την πέμπτη ταινία και μετά, του τα έπαιρνε τα λεφτά το κράτος στη φορολογία. Οπότε και αυτός έλεγε ότι δε θα γυρίζει πολλές ταινίες και θα σταματάει στις πέντε το χρόνο. Σαφώς πάντως, τα λεφτά ήταν αρκετά καλά. Με σημερινά δεδομένα, ένα μέσος ηθοποιός μπορούσε να πάρει ένα μεροκάματο της τάξης των 150 ευρώ. Οι ταινίες ήτανε βιαστικές, αλλά αυτή ήταν η εποχή μας. Τότε δεν είχαμε Mega, ANT1 και ιδιωτική τηλεόραση. Είχαμε μόνο αυτά. Αρχικά είχαμε την παρακμή του κινηματογράφου και έπειτα την ακμή της βιντεοταινίας», είχε δηλώσει ο Άκης Φλωρεντής στο retromaniax.gr.
Τα καλλιτεχνικά είναι «αλυσίδα»
«Εγώ είχα μεγάλο πείσμα για αυτή τη δουλειά, αλλά έφτανα μέχρι ενός σημείου. Για να έχεις καλές πιθανότητες να πάρεις ένα ρόλο, έπρεπε να πηγαίνεις π.χ. σε συγκεκριμένα μπαράκια και μαγαζιά, που σύχναζαν διάφοροι σκηνοθέτες και άτομα του χώρου για να διατηρήσεις τις γνωριμίες σου και να κάνεις και νέες. Εγώ πήγαινα εκεί, αλλά προσπαθούσα να μην υπερβώ κάποια όρια. Δεν ξημερωνόμουνα και δε συνέχιζα τη διασκέδαση κάπου αλλού.
Καθόμουν μια-δύο ώρες και μετά σταμάταγα. Γενικά τα καλλιτεχνικά είναι «αλυσίδα». Άμα κοπεί, δύσκολα ξαναφτιάχνεται. Αργότερα, ένα γεγονός στη ζωή μου, στάθηκε αφορμή να προβληματιστώ. Αξίζει να παρακαλάω τον κάθε παραγωγό ή σκηνοθέτη, για να προσφέρω χαρά στους άλλους ; Αφού είχα και την εναλλακτική λύση, να προσφέρω τη χαρά μέσω της μουσικής. Ο χώρος είναι δύσκολος. Ή πρέπει να κάνεις κάτι δικό σου –που είναι πολύ επικίνδυνο οικονομικά, μπορείς να βρεθείς στη φυλακή στα καλά καθούμενα- ή θα πρέπει να είσαι πολύ υποταγμένος σε ένα βαθμό», είχε δηλώσει ο εκλιπών Άκης Φλωρεντής στο retromaniax.gr.
Το τέλος
Ο θάνατος τον βρήκε στις 8 Φεβρουαρίου 2015 σε ηλικία 60 ετών κι ενώ νοσηλευόταν επί 10 ημέρες σε νοσοκομείο της Αθήνας. Η είδηση του θανάτου του έγινε γνωστή από την Καίτη Φίνου, η οποία το ανακοίνωσε στην προσωπική της σελίδα στο facebook.Κηδεύτηκε στο Εβραϊκό Νεκροταφείο της Νίκαιας την επόμενη μέρα.
