Η Λένα Μαντά γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη αλλά ήρθε στην Ελλάδα σε μικρή ηλικία. Σπούδασε νηπιαγωγός χωρίς ποτέ να θελήσει να ασκήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα.
Της: Έπη Τρίμη
Είναι παντρεμένη, έχει δύο παιδιά και μένει μόνιμα στο Καπανδρίτι.
Επί τρία χρόνια είχε δικό της θίασο κουκλοθέατρου, με έργα δικής της συγγραφής. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε τοπικές εφημερίδες και για δύο χρόνια διετέλεσε διευθύντρια προγράμματος σε ραδιοφωνικό σταθμό των βορείων προαστίων. Βραβεύτηκε «Συγγραφέας της Χρονιάς» το 2009 και το 2011 από το περιοδικό Life & Style. To 2016 της απονεμήθηκε το Βραβείο Κοινού των βιβλιοπωλείων PUBLIC, στην κατηγορία «Ηρωίδα-Έμπνευση», για το μυθιστόρημά της ΜΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα ιταλικά, στα ισπανικά, στα τουρκικά, στα κινεζικά, στα αλβανικά, στα σερβικά και στα βουλγαρικά, ενώ συνολικά έχουν πουλήσει περισσότερο από 2,3 εκατομμύρια αντίτυπα. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ έχουν εκδοθεί δεκαοχτώ μυθιστορήματά της, καθώς και δύο συλλογές διηγημάτων.
Η Λένα Μαντά μιλώντας στην εκπομπή «Love it» δήλωσε συντετριμμένη, σκεπτόμενη τους γονείς της νεαρής Καρολάιν, οι οποίοι δεν θα ξαναδούν ποτέ ξανά το παιδί τους.
«Εμένα η σκέψη μου είναι στους γονείς. Από τη μία πλευρά έχουν ένα γιο τον οποίο νόμιζαν ότι είχαν τακτοποιημένο, παντρεμένο με το παιδάκι τους και ξαφνικά είναι δολοφόνος. Φαντάσου το σοκ τον γονιών του γι’ αυτό που έχουν να διαχειριστούν εκείνοι. Από την άλλη πλευρά είναι η μητέρα της κοπέλας, η οποία έχασε το λουλούδι της. Όταν το σκέφτομαι, επειδή έχω παιδί, δεν μπορώ να το διαχειριστώ γι’ αυτήν την μάνα και το μωρό. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Αφήνω τους ειδικούς και τους επιστήμονες να κρίνουν και την αστυνομία».
Αναφορικά με την τοποθέτηση της συναδέλφου της Χρυσηίδα Δημουλίδου, η οποία προκάλεσε αντιδράσεις στα social media, η γνωστή συγγραφέας Σημείωσε πως: «Ιστορικά έχει αποδοθεί στον Βολτέρο η φράση: “Διαφωνώ με όσα λες αλλά θα υπερασπίζω μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες”. Δεν θα κρίνω κανέναν, ο καθένας έχει την άποψή του. Νομίζω ότι δόθηκε προέκταση ενώ δεν έπρεπε και από την τηλεόραση. Ήδη η τηλεόραση ασχολείται με το θέμα πάρα πολύ με το έγκλημα στα Γλυκά Νερά προσπαθώντας να ερμηνεύσει έναν άντρα ο οποίος σκότωσε τη γυναίκα του. Τελεία. Τη σκότωσε. Ο καθένας βάζει την υπογραφή του σε ό,τι λέει και δέχεται την κριτική».
«Χάθηκε μια ψυχή άδικα. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω τίποτα. Δεν υπάρχει δικαιολογία για μια ανθρώπινη ζωή που χάθηκε», κατέληξε.
Η ίδια εξομολογείται το 2014 στο περιοδικό «Όμικρον».«Ευτυχώς το προλάβαμε πριν ακουστεί αυτή η λέξη. Σταματήσαμε στο λέμφωμα. Ήταν ένα προκαρκινικό λέμφωμα όπου απαραίτητη προϋπόθεση για αντιμετώπισή του ήταν οι χημειοθεραπείες οι οποίες ολοκληρώθηκαν τον Ιούνιο. Η αλήθεια είναι πως ο Γιώργος ήταν συνέχεια στο πλευρό μου. Έκανα 6 χημειοθεραπείες, των 2 ημερών η κάθε μια… Δεν το πήρα πολύ σοβαρά»
Δημοσιεύοντας μια φωτογραφία από το παρελθόν, στην οποία πόζαρε αγκαλιά με τον σύζυγό της, εξομολογήθηκε το 2020 την μάχη που δίνει. Με τον δικό της μοναδικό τρόπο αναφέρθηκε στην αντίδρασή που είχε όταν έμαθε τη διάγνωση των εξετάσεών της, στις χημειοθεραπείες που έκανε και στο επώδυνο στάδιο που έχασε τα μαλλιά της. Ακόμα, αποκάλυψε από πού άντλησε δύναμη για να «παλέψει» και έστειλε το δικό της αισιόδοξο μήνυμα.«Στην αρχή με τρόμαξε. Η λέξη και μόνο σε παγώνει. Ειδικά όταν ξέρεις και τις συνέπειες… Αυτές τις συνέπειες της αντιμετώπισα με σκουφάκι γιατί δεν μπορούσα να υποστηρίξω μια περούκα. Ένιωθα ότι δούλευα τον εαυτό μου, τον κόσμο. Δεν σταμάτησα τις δραστηριότητές μου. Μόνο στο τέλος, επειδή ο οργανισμός εξασθενούσε, ήταν επώδυνο και δύσκολο γιατί είχα παρουσιάσεις σε όλη την Ελλάδα. Μόνο με βαμβάκια και ορούς δεν έκανα παρουσίαση.«Το θάνατο τον σκέφτηκα απ’ την πρώτη στιγμή που άκουσα τη λέξη καρκίνος. Θυμάμαι ήταν Μάρτιος όταν ξεκίνησαν οι θεραπείες και όταν χρειάστηκε να κατεβάσω τα καλοκαιρινά για να ανεβάσω τα χειμερινά πέρασε απ’ το μυαλό «Θα ζω άραγε να ξανακατεβάσω χειμωνιάτικα;». Είναι σκέψεις που τις κάνεις και που είναι ανθρώπινες. Έκλαψα, στεναχωρέθηκα, λυπήθηκα και δεν σου κρύβω πως εκείνο που με έριξε απίστευτα ήταν όταν χρειάστηκε να ξυρίσω το κεφάλι μου».