Η συγγραφέας Ζοέλ Λοπινό είναι Γαλλίδα με ελληνικές ρίζες από την πλευρά της μητέρας της Την αναζητήσαμε, τη βρήκαμε και σάς παρουσιάζουμε τη συνέντευξη που μάς παραχώρησε τόσο για το νέο της βιβλίο «Επτασφράγιστα μυστικά» όσο και για τον Γιώργο Περρή που είναι ένα από τα 4 υπέροχα παιδιά της.
Της: Έπη Τρίμη
Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα γυναίκα με κοινωνικές ευαισθησίες και ανοιχτό πνεύμα την οποία εκτιμώ ιδιαίτερα. Έχει άποψη την οποία υπερασπίζεται με μια έμφυτη γλύκα ενώ δεν διστάζει να απαντήσει με απόλυτη αμεσότητα και ειλικρίνεια σε ό,τι και αν ερωτηθεί όπως θα διαβάσετε και στη συνέχεια της συνέντευξής μας.
Ζοέλ μίλησέ μας για το νέο σου βιβλίο. Τι πραγματεύεται και από πού άντλησες την έμπνευσή σου;
Το νέο μου βιβλίο “ΕΠΤΑΣΦΡΑΓΙΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ” είναι ταυτοχρόνως ένα ιστορικό και ψυχολογικό μυθιστόρημα. Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν επί τουρκοκρατίας, στην αρχή του 19ου αιώνα, σ’ ένα χωριό της Κρήτης κοντά στα Χανιά. Επειδή πρόκειται για μια πολύ σκληρή ιστορία, καθώς η Κρήτη έζησε την χειρότερη βαρβαρότητα του ελλαδικού χώρου, επέλεξα να την πλέξω με μια σύγχρονη ιστορία που κρύβει ένα μυστήριο. Αυτό το μυστήριο συνδέεται άμεσα με την τραγωδία αυτού του χωριού.
Το μυθιστόρημα ξεκινά με τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας της Ειρήνης σε τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες στις 7 Φεβρουαρίου, ημέρα της ενηλικίωσής της. Η Ειρήνη μαθαίνει τότε πως η 7 του Φλεβάρη είναι καταλυτική ημερομηνία για την εκπλήρωση μιας κατάρας που εδώ και αιώνες χτυπά την οικογένειά της. Με την βοήθεια μιας ψυχοθεραπεύτριας ειδικευμένης στην ψυχογενεαλογία, θα προσπαθήσει να καταλάβει τι μπορεί να έχει συμβεί στην οικογένειά της πριν από γενιές που να την σημάδεψε τόσο βίαια. Γρήγορα ένα ταξίδι στη γη των παππούδων της φαίνεται αναπόφευκτο προκειμένου ν’ ανακαλύψει τα σφραγισμένα μυστικά που αποτελούν τη ρίζα του κακού. Απώτερος σκοπός της, η απελευθέρωση από την “κατάρα” με την συγχώρεση και τη λύτρωση. Εκεί όμως αντιμετωπίζει από όλη την οικογένεια ένα βαρύ τοίχο σιωπής. Μόνη πλέον θα πρέπει να πορευτεί μέσα στην δραματική ιστορία του τόπου της.
Τι πρέπει να περιμένει ο αναγνώστης και γιατί να το επιλέξει από τις προθήκες των βιβλιοπωλείων;
Το “Επτασφράγιστα Μυστικά” έχει, νομίζω, δυο σημαντικά πράγματα να προσφέρει. Είναι κατ’ αρχάς ένα οδοιπορικό στην πιο ζοφερή περίοδο της ιστορίας της Κρήτης και περιγράφει την βάναυση κακοποίηση της κρητικής ψυχής. Το έγραψα βασισμένη στις μαρτυρίες ξένων περιηγητών που επισκέφτηκαν την Κρήτη στον 18ο και 19ο αιώνα. Έριξα πολλή μελέτη. Ήθελα να έχω τις δικές μου πηγές, ουδέτερες και αντικειμενικές, προκειμένου να καταλάβω ποιοι ήταν οι Τουρκοκρητικοί, για ποιο λόγο και σε ποιες συνθήκες αλλαξοπίστησαν. Είναι ένα μυθιστόρημα που φωτίζει με ένα διαφορετικό τρόπο την ιδιοσυγκρασία του κρητικού λαού, τα ήθη και έθιμά του, εξηγώντας πώς προέκυψαν κάποιες ιδιαιτερότητες μέσα από την ιστορία του τόπου.
Ο αναγνώστης έχει επίσης πολλές πληροφορίες ν’ ανακαλύψει σχετικά μ’ ένα κλάδο της ψυχολογίας που είναι ακόμη σχετικά άγνωστος στην Ελλάδα και λέγεται ψυχογενεαλογία. Η ψυχογενεαλογία ασχολείται με τις επώδυνες, τις περισσότερες φορές καταπιεσμένες μνήμες των προγόνων μας (τις λεγόμενες διαγενεακές μνήμες) που κουβαλάμε εν αγνοία μας. Θέλησα μέσα από το μυθιστόρημά μου να δείξω πώς πολλές βαρβαρότητες μας βαραίνουν, επηρεάζουν την συμπεριφορά μας, μας καθορίζουν πολλές φορές και πόσο επείγον είναι να απελευθερωθούμε απ΄αυτές. Ίσως τότε η βία, οι γυναικοκτονίες και οι βιασμοί να εξαλειφθούν από την κοινωνία μας.
Ποια είναι η θέση του βιβλίου στην εποχή μας;
Σε μια σκληρή εποχή που διανύουμε με πολλή αστάθεια και αβεβαιότητα, έχει πολλά να προσφέρει, γι’ αυτό και όταν κλειστήκαμε στα σπίτια μας για μήνες πολύς κόσμος προσέφυγε στο βιβλίο ξανά για να δραπετεύσει και να ονειρευτεί κυρίως, για να νιώθει ελευθερία. Ενώ πνιγόταν στον φόβο και στην απόγνωση, ο καθένας έψαξε μέσα στην μυθοπλασία μια διέξοδο, μια δύναμη ψυχής, αξίες, ηθική, ψυχική τροφή. Άλλοι απλά ταξίδεψαν μέσω των ιστοριών, άλλοι οδηγήθηκαν σε βιβλία αυτογνωσίας ή αυτοβελτίωσης που τους βοήθησε να σταθούν στα πόδια τους. Αν η τιμή του βιβλίου ήταν πιο προσιτή όπως στο εξωτερικό, πιστεύω πως ο κόσμος θα διάβαζε ακόμη πιο πολύ. Η δίψα κι η αγάπη υπάρχουν!
Η αγάπη και η αποδοχή δημιουργεί πραγματικές και βαθιές σχέσεις. Πιστεύεις πως όλοι οι άνθρωποι έχουν αυτές τις ικανότητες;
Σίγουρα όχι! Η αληθινή αγάπη με συνέπεια την αποδοχή εξαρτάται από το τι έχουμε λάβει από τη μικρή ηλικία από την οικογένειά μας και την κοινωνία. Αν υπάρχουν πολλά ψυχικά τραύματα και ρωγμές, θα χρειαστούμε βοήθεια για να χτίσουμε ξανά τον εαυτό μας σε διαφορετική βάση. Διότι δεν υπάρχει σωστή αγάπη προς τους άλλους αν τα ψυχικά τραύματά μας (όπως η απόρριψη, η προδοσία, η αδικία, η ταπείνωση) δεν θεραπευτούν και δεν συγχωρεθούν. Είναι απαραίτητο για να ορθοποδήσουμε, για να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να τον αποδεχτούμε. Κι επειδή η κοινωνία μας είναι βαριά άρρωστη, το διαπιστώνουμε δυστυχώς καθημερινά τον τελευταίο καιρό με τα κρούσματα βίας κατά των γυναικών, των παιδιών, των ζώων επίσης, βλέπουμε πλέον ξεκάθαρα την επείγουσα και επιτακτική ανάγκη να δουλέψουμε την ψυχή μας, τις αξίες μας, τις συνήθειές μας κτλ. Αυτή αποτελεί την μεγάλη πρόκληση της εποχής μας όπου διαθέτουμε πλέον γερά στηρίγματα: την ψυχολογία, την ψυχογενεαλογία και την πνευματικότητα. Το καλό νέο είναι ότι μπορεί ο καθένας μας να καλλιεργήσει αυτά τα πολύτιμα συναισθήματα.
Η ζωή δεν είναι πρόβα και ο άνθρωπος ζει μια φορά. Ποιος είναι ο μηχανισμός για να ζει ένας άνθρωπος ελεύθερα τη στιγμή που η ζωή του περνάει από το μικροσκόπιο;
Όταν είναι κανείς αυθεντικός και σε αρμονία με τον εαυτό του, πιστεύω ότι δεν έχει κάτι πλέον να φοβηθεί. Οι φόβοι μάς στερούν την ελευθερία.
Πιστεύεις στη δημιουργία οικογένειας στα ομόφυλα ζευγάρια;
Προσωπικά πιστεύω στην αγάπη! Αν κάποια ομόφυλα ζευγάρια έχουν τη διάθεση να προσφέρουν αγάπη, τρυφερότητα και φροντίδα, γιατί να το στερήσουμε σε παιδιά που δεν έχουν οικογένεια, μόνο και μόνο από προκαταλήψεις; Είναι καλύτερα τα εγκαταλελειμμένα αυτά παιδιά να ζήσουν μόνα σε απρόσωπα ιδρύματα κουβαλώντας στην καρδούλα τους τα τραύματα της απόρριψης και της στερημένη αγάπης; Ή είναι καλύτερα να υιοθετηθούν από ανθρώπους που θα τα μεγαλώσουν με αποδοχή και αγάπη;
Ως μητέρα 4 παιδιών πώς νιώθεις για την ποινική δίωξη της Ρούλας Πισπιρίγκου η οποία προσήχθη στην Ασφάλεια Αττικής για την ανθρωποκτονία από πρόθεση της 9χρονης Τζωρτζίνας Δασκαλάκη;
Σαν μάνα, σοκαρίστηκα βαθιά, κλονίστηκα. Γι’ αυτό και δεν κοιτώ τις ειδήσεις. Δεν μπορώ να φανταστώ τέτοια πράξη. Πώς κόβεις το νήμα της ζωής στο σπλάχνο σου; Πώς κοιτάζεις το παιδί σου τόσο ψύχραιμα να φεύγει από τη ζωή; Σαν Ζοέλ όμως που πάντα ψάχνει το γιατί, αναρωτιέμαι: Τι κουβαλά στα γονίδιά της, στις μνήμες της για να φτάσει σ’ αυτό το σημείο; Πόσο άρρωστη πρέπει να είναι αυτή η γυναίκα!
Τι συναισθήματα σου γεννά ο πόλεμος στην Ουκρανία;
Πονάει αφόρητα η ψυχή μου βλέποντας το αξιολύπητο θέαμα των ανθρώπων που ξεσπιτώνονται αλαφιασμένοι, γεμάτοι οδύνη, των μανάδων που κλαίνε τα παιδιά τους. Θυμώνω όμως και πάρα πολύ με τους ηγέτες που τόσο εύκολα παίζουν ζάρια με τις ζωές των ανθρώπων. Για πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Για έναν εγωϊσμό! Εκνευρίζομαι επίσης με την υποκρισία των ΗΠΑ και των ευρωπαϊκών χωρών, απεχθάνομαι την ψευτιά του πολιτικού κόσμου γενικότερα. Ο πόλεμος ξυπνά βαθύτερες μνήμες μέσα μου, όπως στον καθένα μας. Σκληρές διαγενεακές μνήμες. Μνήμες βομβαρδισμών, βίαιων θανάτων, φυγής που δεν ζήσαμε εμείς, αλλά οι παππούδες μας, ωστόσο διατυπώθηκαν μέσα στο DNA μας και κρατούν ζωντανά τον τρόμο μέσα μας. Πρέπει να τις καθαρίσουμε ώστε να φύγει η έχθρα, ο πόνος και ο φόβος. Ζούμε το τέλος μιας εποχής σκοταδιού που φεύγει σιγά σιγά σπασμωδικά, με χαοτικές καταστάσεις και μια αίσθηση καμένης γης… Κουράγιο εύχομαι στα θύματα όσο και σε μας τους θεατές. Νιώθουμε τόσο ανήμποροι… Όχι! Όχι στον πόλεμο! Και όχι μόνο στην Ουκρανία επειδή τυγχάνει να βρίσκεται κοντά μας. Όχι στη βία γενικότερα!
Τι θαυμάζεις στους ανθρώπους και τι αποτελεί «κόκκινη γραμμή» για σένα;
Θαυμάζω τους φωτεινούς ανθρώπους με καθαρή καρδιά, γενναιοδωρία, αυθεντικότητα και θετικότητα. Θαυμάζω τα άτομα που χτυπήθηκαν στη ζωή κι όμως σηκώθηκαν ξανά με δύναμη ψυχής χωρίς να κλαίγονται. Αυτούς που αξιοποιούν τον πόνο τους και ανοίγουν το μυαλό τους και την καρδιά τους. Διαγράφω πλέον όποιος φέρεται βίαια, ρατσιστικά, αθέμιτα και όποιος ψεύδεται. Και απομακρύνομαι τρέχοντας απ’ αυτούς που μεμψιμοιρούν συνέχεια χωρίς να έχουν καμιά διάθεση να αλλάξουν τη ζωή τους.
Χρειάζεται περισσότερη αυθεντικότητα, ρομαντισμός , τρέλα ή συμβιβασμός στις ζωές μας;
Αυθεντικότητα σίγουρα! Είναι δείγμα απελευθέρωσης. Σημαίνει ότι έχουν καταρριφθεί οι ψεύτικες ταμπέλες μέσα μας όσο και οι φόβοι μας, ότι έχουμε αποδεχτεί το ποιοι είμαστε βαθιά μέσα μας. Η τρέλα είναι καλοδεχούμενη πάντα. Συμβιβασμός ποτέ!
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου αναφορικά με τη συγγραφή;
Έχω ήδη ξεκινήσει να γράφω ένα νέο ψυχολογικό μυθιστόρημα. Με έχει συγκλονίσει αυτό που αποκαλύπτεται πλέον σε καθημερινή βάση: η βία κατά των γυναικών, οι γυναικοκτονίες, αλλά και το πόσο άρρωστη είναι η κοινωνία μας γενικότερα. Μελετώ σε βάθος τους χειριστικούς ναρκισσιστές και θα ξεκοκαλίσω τις συμπεριφορές τους, τα ψυχολογικά παιχνίδια τους, τις συνήθειές τους όσο και τα τραύματα που προκαλούν στις γυναίκες που πέφτουν στα χέρια τους. Πιστεύω και ελπίζω πως θα βοηθήσει τις νέες κοπέλες στο να τους αντιληφθούν πριν γίνει κάποιο κακό…
