Οι καρκινικές διεργασίες εμφανίζονται όταν ορισμένα κύτταρα του οργανισμού χάνουν τον φυσιολογικό έλεγχο ανάπτυξης και αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα. Τέτοιες μεταβολές μπορούν να συμβούν σε οποιονδήποτε ιστό, ενώ τα κύτταρα που υφίστανται αυτή τη μετάλλαξη έχουν τη δυνατότητα να διεισδύσουν σε γειτονικές περιοχές ή να ταξιδέψουν και να εγκατασταθούν σε απομακρυσμένα όργανα. Ο καρκίνος του λεπτού εντέρου αποτελεί μία σχετικά σπάνια μορφή κακοήθειας, παρότι το συγκεκριμένο τμήμα του γαστρεντερικού σωλήνα έχει το μεγαλύτερο μήκος και διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πέψη και απορρόφηση θρεπτικών συστατικών. Σε σύγκριση με άλλες μορφές, όπως ο καρκίνος του παχέος εντέρου ή του στομάχου, εμφανίζεται σε χαμηλότερα ποσοστά, χωρίς αυτό να μειώνει τη σοβαρότητα ή την πολυπλοκότητα της νόσου.
Πώς λειτουργεί το λεπτό έντερο και τι ρόλο επιτελεί
Μετά τη μάσηση και την κατάποση, η τροφή μετακινείται μέσω του οισοφάγου και φθάνει στο στομάχι, όπου αναμειγνύεται με γαστρικά υγρά σχηματίζοντας ένα παχύρρευστο μίγμα. Από εκεί, το περιεχόμενο προωθείται στο λεπτό έντερο, ένα εξαιρετικά μακρύ και ιδιαίτερα λειτουργικό όργανο μήκους περίπου έξι μέτρων. Στο πρώτο μέρος, το δωδεκαδάκτυλο, καταλήγουν ο χοληδόχος και ο παγκρεατικός πόρος, διευκολύνοντας τη διάσπαση των τροφών μέσω ενζύμων και χολικών αλάτων. Η νήστιδα και ο ειλεός αποτελούν τα τμήματα όπου πραγματοποιείται η απορρόφηση των περισσότερων θρεπτικών ουσιών, πριν η τροφή μετακινηθεί προς το παχύ έντερο. Το τελευταίο συμβάλλει στην επαναρρόφηση υγρών και οδηγεί τα άπεπτα υπολείμματα στο ορθό για αποβολή.
Κύριοι τύποι καρκίνου του λεπτού εντέρου
Το λεπτό έντερο διαθέτει διαφορετικούς κυτταρικούς τύπους και, συνεπώς, μπορεί να αναπτύξει ποικίλες μορφές κακοήθειας. Οι τέσσερις συνηθέστερες είναι:
• Αδενοκαρκινώματα – προέρχονται από τα αδενικά κύτταρα της εσωτερικής επένδυσης και αποτελούν σημαντικό ποσοστό των περιπτώσεων.
• Καρκινοειδείς όγκοι – αναπτύσσονται αργά και εντάσσονται στην κατηγορία των νευροενδοκρινικών όγκων.
• Λεμφώματα – ξεκινούν από λεμφοκύτταρα και μπορεί να εμφανιστούν σε οποιοδήποτε σημείο του γαστρεντερικού.
• Σαρκώματα – αναπτύσσονται σε συνδετικούς ιστούς, όπως μυϊκές ίνες και στηρικτικό ιστό.
Συχνά, οι όγκοι του λεπτού εντέρου ξεκινούν ως πολύποδες που, με την πάροδο του χρόνου, ενδέχεται να εξελιχθούν σε κακοήθεις. Μεγάλο μέρος των αδενοκαρκινωμάτων εντοπίζεται στο δωδεκαδάκτυλο, το οποίο, λόγω της γειτνίασης με το πάγκρεας, ορισμένες φορές αντιμετωπίζεται κλινικά ως παραπλήσια μορφή καρκίνου.
Συμπτώματα και πρώιμες ενδείξεις
Τα συμπτώματα της νόσου είναι συχνά ασαφή και μπορούν να αποδοθούν σε πολλές άλλες παθήσεις του πεπτικού, καθυστερώντας τη διάγνωση. Μεταξύ των πιο συχνών αναφέρονται:
- πόνος ή κράμπες στην κοιλιά
- ναυτία και έμετος
- ανεξήγητη απώλεια βάρους
- αδυναμία και εύκολη κόπωση
- αναιμία
- σκούρα κόπρανα λόγω αιμορραγίας
- ίκτερος, όταν ο όγκος πιέζει τον χοληδόχο πόρο
Καθώς ο όγκος μεγαλώνει, μπορεί να εμποδίζει τη ροή της τροφής μέσα στο έντερο, προκαλώντας έντονο πόνο, ναυτία και συχνούς εμετούς. Σε πιο προχωρημένες περιπτώσεις μπορεί να συμβεί διάτρηση του εντερικού τοιχώματος, γεγονός που οδηγεί σε οξύ πόνο και σοβαρή κλινική εικόνα. Η αιμορραγία, είτε αργή είτε απότομη, αποτελεί επίσης πιθανό σύμπτωμα και μπορεί να εκδηλωθεί ως αναιμία ή μαύρα κόπρανα.
Παρότι αυτά τα συμπτώματα εμφανίζονται συχνά και σε άλλες παθήσεις, η επιμονή ή επιδείνωσή τους απαιτεί άμεση ιατρική αξιολόγηση, ώστε να διαγνωστεί έγκαιρα η αιτία και να δοθεί η κατάλληλη θεραπεία.
