Η Γιάννα Τερζή βρέθηκε στην εκπομπή “Πρωίαν σε είδον” και αναφέρθηκε στην κατάσταση της υγείας του πατέρα της, Πασχάλη Τερζή.
Γιατί επέλεξε να πάει στην Αμερική η Γιάννα Τερζή
Για τη ζωή της στην Αμερική, η τραγουδίστρια υπογράμμισε «έζησα 9 χρόνια στην Αμερική. Τη μισή μου επαγγελματική ζωή την έζησα εκεί. Ξεκίνησα από το μηδέν, τη στιγμή που πήγε να γίνει πολύ σοβαρό το εδώ για μένα, με τη νύχτα και τα κέντρα διασκέδασης. Πνίγηκα από το lifestyle της νύχτας, δεν μου ταιριάζει αυτή η νοοτροπία, τουλάχιστον στο είδος με το οποίο ήθελα να ασχοληθώ εγώ. Δεν ήμουν διατεθειμένη να πληρώνω καθημερινά το κόστος που φέρνει, κυρίως το ξενύχτι και όλη η νοοτροπία. Δεν είναι ότι με πείραξε κάτι συγκεκριμένο, το τραπέζι ή το λουλούδι. Αισθανόμουν λίγο σαν εξωγήινη. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που υπηρέτησε τη νύχτα, απλά εγώ δεν μπορούσα να το εξυπηρετήσω με τον τρόπο που έπρεπε».
Η αποκάλυψη της Γιάννας Τερζή για τον Πασχάλη Τερζή
Σχετικά με τον μπαμπά της, Πασχάλη Τερζή, η Γιάννα Τερζή επεσήμανε «ο μπαμπάς μου είναι καλά. Εντάξει, έχουμε τα κλασικά προβλήματα των 75 πλέον: ξέρεις, η πίεση, αυτά. Είναι μικρός, να είναι καλά».
Όσον αφορά τη συνήθειά του να τραγουδά με ενσύρματο μικρόφωνο, η τραγουδίστρια σημείωσε «έχω την εντύπωση ότι ο πατέρας μου θεωρεί πως το ενσύρματο μικρόφωνο έχει άλλη απόδοση μουσικά και στα αυτιά του και στο κοινό».
“Μου αφαίρεσαν όγκο, έμεινε βλάβη από τη μέση και κάτω”: Καθηλώνει η Γιάννα Τερζή για τη μάχη με το “θηρίο”
Γιάννα Τερζή για την περιπέτεια με τον καρκίνο: «Μέχρι να σηκωθώ από το αμαξίδιο, με έκανε να αισθάνομαι μια ντροπή»
Η Γιάννα Τερζή μίλησε για την περιπέτειά της με τον καρκίνο μέσα από ένα βίντεο που προβλήθηκε στην ημερίδα του φορέα Θάλπος-Ψυχική Υγεία.
Η Γιάννα Τερζή ανέφερε για τη δύσκολη περιπέτειά της ότι: «Ως γυναίκα γεννημένη στην Ελλάδα είχα εκπαιδευτεί να αισθάνομαι ντροπή για διάφορα πράγματα. Αλλά δεν περίμενα ότι στα 40 μου, πριν από 3 χρόνια θα έρθει να προστεθεί στη λίστα ακόμα ένα. Ένας όγκος στον νωτιαίο μυελό, ο οποίος αφού αφαιρέθηκε, με άφησε με μια βλάβη στο σώμα μου από τη μέση και κάτω. Στην ουσία να μην μπορώ να αισθανθώ τα πόδια μου, όσο τα αισθανόμουν πριν.
Αυτό, εκτός από την ταλαιπωρία και την περιπέτεια που πέρασα, μέχρι να σηκωθώ από το αμαξίδιο, μέχρι να μπορώ να περπατήσω, με έκανε να αισθάνομαι μια ντροπή και να το μοιραστώ, αλλά και για να ξαναγυρίσω στη δουλειά μου, στη σκηνή, όπου πρέπει να σταθώ, με τα πόδια, να φορέσω ψηλότερα παπούτσια και όχι αθλητικά, το οποίο δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξανακάνω.
Η ντροπή και η προκατάληψη γύρω από αυτό ερχόταν σε συνεργασία με αυτό που αισθάνομαι μέσα μου και με αυτό που αντιμετώπιζα από τους γύρω μου. Η φράση “μια χαρά φαίνεσαι, δεν έχεις τίποτα”, με έκανε να κλείνομαι ακόμα περισσότερο και να αισθάνομαι ακόμα περισσότερο ντροπή γι αυτό που πέρασα, ενώ είχα περάσει έναν Γολγοθά.
Η βλάβη που παθαίνει κάποιος στο σώμα του, θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερη φροντίδα και προσοχή, για να μην περνάει και να γίνεται αναπηρία, που είναι η διακοπή στην πρόσβαση σε αυτά που έχουν όλοι, που δεν έχουν την ίδια βλάβη με εσένα. Και να παρέχεται στους ασθενείς ή στους πρώην ασθενείς όλη η βοήθεια του κόσμου, για να μπορεί να επιστρέψει κάποιος στη δουλειά του και να αισθάνεται σιγουριά και όχι ανασφάλεια. Να αισθάνεται ξανά δημιουργικός και να μπορεί να απολαμβάνει τη δουλειά του, όσο την απολάμβανε και πριν την ασθένεια».
