O Δημήτρης Ιατρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα. Ταξίδεψε με ωτοστόπ στην Ευρώπη της δεκαετίας του ΄60. Σπούδασε μέσα κι έξω.Όπως αναφέρεται στο βιογραφικό του γεννήθηκε στα Σεπόλια, λίγο μετά τον Εμφύλιο.
Της: Έπη Τρίμη
Πήρε μαθήματα Φιλοσοφίας και Ιστορίας της Τέχνης, σπούδασε σκηνοθεσία, υπήρξε υπότροφος της Γερμανικής κυβέρνησης για τη Σύγχρονη Μουσική και προστατευόμενος της κυβέρνησης του Ούλοφ Πάλμε στη Σουηδία, κατά τη διάρκεια της χούντας στην Ελλάδα. Ωδοποιός, δοκιμιογράφος, χρονογράφος, σχολιαστής, πνευματικός ακτιβιστής. Ζει αποκεντρωμένος στα Καλύβια του αρχαίου Θορικού με την σύντροφό του ζωγράφο Κατερίνα Καραγιάννη.
Ο Δημήτρης Ιατρόπουλος είναι διαρκώς αμφισβητίας
Ο Δημήτρης Ιατρόπουλος είναι και ο άνθρωπος των στίχων και των ποιημάτων που έδωσε ζωή σε ένα κίνημα, αυτό των Μπουάτ. Ταξίδεψε πολύ και μάλιστα με οτοστόπ σε όλη την Ευρώπη και όπως λέει αυτό ήταν και είναι το αγαπημένο του παιχνίδι: «Να ταξιδεύω, δίπλα σε ανθρώπους, μέσα σε ιδέες, πάνω απ’ τα πράγματα, πριν τα γεγονότα, κάτω από την οροφή των άστρων, μετά από το τείχος της σιωπής, να ταξιδεύω, να ταξιδεύω…»
15 ποιητικές συλλογές, 7500 άρθρα και χρονογραφήματα στον τύπο, 20 μεγάλες έρευνες και αποστολές, 1000 τραγούδια
Ο Δημήτρης Ιατρόπουλος σημάδεψε μια εποχή και συνεχίζει να μας πλουτίζει με το έργο του.Οι λόγοι του πύρινοι που σε ξεσηκώνουν: «Ζητάμε πρότυπα, ζητάμε υπεύθυνους ΄Ελληνες και υπεύθυνες Ελληνίδες γι αυτές τις ώρες. Είμαστε ανοιχτοί, είμαστε μαζί σας. Η Πατρίδα δεν θα πεθάνει…» Και όταν φτιάχνει στίχους σε βάζει εκεί άλλοτε να σιγοψιθυρίζεις: «Για πάντα μαζί, για πάντα μαζί / σε αυτό το ανηφόρι που λένε ζωή» κι άλλοτε δυνατά να τραγουδάς: «Σαν πέθανε ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης | ήρθεν ο Ρήγας ο Φεραίος ο Βελεστινλής, | ο Ανδρούτσος, ο Μιαούλης κι ο Γαζής | Ο Πλαπούτας, ο Κανάρης κι ο Αδαμάντιος ο Κοραής. …» και να θυμάσαι την ιστορία σου.
Ο ίδιος έχει πει σχετικά στο ipolizei.gr: “Καταρχήν το ότι γράφουμε ξεκινάει ήδη από τον πυρήνα του εαυτού μας. Υπάρχει ένα βάθος μέσα μας από το οποίο αντλεί ο ποιητής ˙ ένα βάθος που σχετίζεται με το ομαδικό ασυνείδητο. Είχαν μιλήσει γι` αυτό οι -μετά τον Μεσαίωνα- εσωτεριστές. Σχετίζεται με το ότι είμαστε άνθρωποι πάνω στον πλανήτη Γη. Συνδεόμαστε με όλους τους υπόλοιπους, τόσο με τους προγενέστερους όσο και τους μεταγενέστερους. Συνδεόμαστε με ό,τι υπάρχει σε ανθρώπινο επίπεδο πέρα βέβαια από τη σύνδεση που υπάρχει -και- με τη Φύση, τα ζώα κτλ. Εκ των πραγμάτων ένα μήνυμα από τον μέσα εαυτό μας είναι να ξεκινήσεις να γράφεις, να γίνεις ποιητής. Να υπάρξεις ως ποιητής. Στο δρόμο βέβαια διαπιστώνεις πως αυτό το μήνυμα είναι και μια δημιουργική παγίδα. Ψάχνοντας, εξερευνώντας την εντολή που σου έχει δοθεί -και έχεις όλο το δικαίωμα να αισθανθείς «επιλεγμένος», αλίμονο στον ποιητή που δεν είναι ψώνιο!- ανακαλύπτεις πως αρχίζεις να γίνεσαι αλλιώτικος άνθρωπος. Αλλάζεις γράφοντας. Δεν το ξέρεις αλλά συμβαίνει. Πρόκειται για μια γλυκιά αλλαγή που δεν είναι παντελώς ξεκάθαρη αλλά πάντα μας οδηγεί προς τα μπρος. Συμβαίνει καθώς δημοσιεύεις την ποίησή σου, καθώς την διαβάζεις στους φίλους σου ή την διορθώνεις. Κι εδώ πρέπει να πω πως διαφωνώ με το «γράψε με το μυαλό και διόρθωσε με την καρδιά» που λένε κάποιοι”.
Η φυλακή ήταν σχολείο
“Στα μέσα περίπου της δεκαετίας του `70 έκανα φυλακή για 6 μήνες φυλακή. Έγκλειστος έγραφα. Ο Λυκουρέζος που ήταν δικηγόρος μου μού έλεγε «μακάρι να έμενα κι εγώ στη φυλακή! Να είμαι ο Ιατρόπουλος και να είμαι μέσα!» Επειδή όλο αυτό το μετέτρεψα σε δημιουργία. Κινητοποιήθηκε τότε η μακαρίτισσα η Αλίκη Βουγιουκλάκη μαζί με τον Κώστα τον Βουτσά και καμιά 150ρια ακόμα καλλιτέχνες, διανοούμενους και άλλους να με βγάλουν αλλά τους 6 μήνες δεν τους απέφυγα. Μέσα στη φυλακή όμως έμαθα πολλά. Ήτανε σχολείο”.
